We spreken van schadelijke praktijken als er geweld of onderdrukking plaatsvindt als gevolg van dat iemand niet voldoet aan de gedeelde opvattingen of normen van een gemeenschap. Denk bijvoorbeeld aan opvattingen over genderrollen, seksualiteit en de verhouding tussen man en vrouw. Er zijn diverse vormen van schadelijke praktijken, zoals eergerelateerd geweld, vrijheidsbeperking, huwelijksdwang, achterlating, vrouwelijke genitale verminking of jongensbesnijdenis. Schadelijke praktijken komen voor in allerlei gemeenschappen. Denk bijvoorbeeld aan religieuze groepen, maar ook aan subculturen en etnische groepen.

In Nederland wordt slechts een klein deel van de schadelijke praktijken opgemerkt. En als het al wordt opgemerkt, zijn de problemen vaak al geëscaleerd. Dit heeft meerdere redenen. Slachtoffers stellen vaak geen directe hulpvraag vanwege schaamte of loyaliteit aan familie en omdat ze bang zijn voor de mogelijke gevolgen. Daarnaast wordt het geweld vaak genormaliseerd door slachtoffers: ‘dit hoort zo’ of ‘zo gaat het nu eenmaal bij ons’. Voor professionals geldt dat zij de schadelijke praktijken niet altijd herkennen. Ze verwarren het bijvoorbeeld met huiselijk geweld. Dit kan ertoe leiden dat voor een verkeerde aanpak wordt gekozen. Er wordt bijvoorbeeld direct met de familie gepraat, wat het geweld juist verergert. Of de schadelijke praktijken worden wel herkend, maar het gesprek wordt niet aangegaan, omdat professionals niet weten of ze zich bijvoorbeeld wel in familiezaken kunnen mengen.