September 2017 zijn wij in Goirle komen wonen. Ons gezin bestaat uit onze zoons T. van (9), en M. van (1) ikzelf en mijn vrouw. Een aantal maanden daarvoor hadden we de knoop doorgehakt om terug te gaan verhuizen naar Brabant, waar we allebei (maar mijn vrouw meer) onze ‘roots’ hebben. We woonden namelijk in Tricht aan de mooie rivier de Linge in de Betuwe. Ondanks het feit dat deze beslissing in vrij kort tijdsbestek is genomen, was er 2 jaar geleden al bijna sprake van en waren we dus enigszins goed voorbereid.

2 jaar geleden werd T.  hoogbegaafd gediagnosticeerd en moesten we omwille hiervan, maar zeker ook vanwege de bijhorende gedragsproblematiek een nieuwe school vinden. We dachten die niet in de Betuwe te kunnen vinden en verwachtten daarom toen al te moeten verhuizen. Tot onze verassing was er een oude Leonardo school en konden we blijven. Al was dat wat later bleek van relatief korte duur.

In 2017 was dat zover en moesten we plots snel schakelen vanwege het feit dat T.’s school ophield te bestaan. Het was een krimpschool met rond de 50 leerlingen aan het worden. Deze school ging weldra fuseren en het specifieke Leonardo onderwijs, dat ze gaven, zou stoppen.

Daarnaast hadden we in toenemende mate problemen met het gedrag van onze oudste zoon. We zijn bij verschillende hulpverleners en instanties geweest, maar kregen daar niet de juiste ondersteuning. We werden niet begrepen en op enig ogenblik werd zelfs geopperd om T. in de dagbehandeling te stoppen. We kregen steeds meer het gevoel dat we er alleen voor stonden.

Met de verhuizing, was onze veronderstelling, zou T. meer uitdaging in zijn nieuwe omgeving kunnen krijgen, meer sociale aansluiting en betere zorg als dat nog nodig zou zijn. En niet in de laatste plaats zouden wij als ouders ook weer meer in de ‘bewoonde’ wereld komen, dichter bij cultuur, familie en restaurants om ook weer op te kunnen laden van de toenemende inspanning die de zorg vereiste.

De verhuizing verliep soepel en de eerste 3-4 weken op school waren ongekend rustig verlopen. We waren opgetogen dat we deze beslissing hadden genomen. Echter, al snel bleek dat met het toenemende vertrouwen van T. in zijn nieuwe omgeving, hij steeds meer durfde te zeggen en te doen(!). Al vrij snel kregen wij bericht om op school te komen om dit te bespreken, de schoolleiding beweerde zijn dossier niet in de overdracht goed te hebben kunnen bestuderen en waren geschokt omtrent het getoonde gedrag.

We wilden T. zo graag op een ‘normale’ school laten en we waren zo angstig dat door zijn gedrag hij wellicht weer van school zou moeten wisselen dat we direct bij de gemeente aan de bel hebben getrokken. We kregen een ‘keukentafel’ gesprek, echter dit gaf volstrekt te weinig handvatten. Daarom ook de huisarts ingeschakeld, waardoor uiteindelijk het ETZ ziekenhuis adviseerde een kinderpsychiater te zoeken voor in eerste instantie andere medicatie. Dit was al een zoektocht op zich gezien de lange wachtlijsten.

Op school ging het desalniettemin in toenemende vaart achteruit. Te pas en te onpas konden we op school komen om uit leggen wat er aan de hand was en om aan te horen wat er helaas wederom was gepasseerd. Er kwam alleen geen verbetering. Op dat moment is besloten KomPas vanuit Sterk Huis te benaderen.

Gezien onze eerdere ervaringen waren we in eerste instantie sceptisch over de kansen die dit zou kunnen bieden, we hadden toch immers alles gedaan? Alle paden bewandeld? Wat als KomPas de kant van school zou kiezen, dan zijn we misschien zelfs slechter af.

Niets was gelukkig minder waar. Al na het eerste gesprek bleek men de casus op de juiste waarde te schatten, we merkten inzicht in de problematiek, eerdere ervaring opgedaan in klaarblijkelijk vergelijkbare situaties. Dit voelde als een warm bad, als ouders voelden we de ondersteuning en merkten we pas hoe erg we er zelf aan toe waren.

School stelde zich gelukkig ook zeer ontvankelijk op, voor de hulp en inzichten en waren zeer bereidwillig het anders te doen, beter te doen om zelf ook te leren. Ook zij wilden graag de zorg kunnen leveren en langzaam aan merkten we in het traject dat er stapjes in de juiste richting werden gemaakt, het ging langzaam beter op school met T.

Ook hij vond het prettig, want in plaats van met veel verschillende mensen, rollen en functies te maken te hebben was er nu de gedragscoach (Sterk Huis) als belangrijkste contact en die gaf hij stilaan het vertrouwen. Wat ons als ouders sterkte was het feit dat het perspectief van onze zoon werd verdedigd en uitgelegd, dat er een partij nu aan tafel was die kon uitleggen en daardoor verbinden. We kregen door deze aanpak steeds meer dezelfde kijk op de situatie en de communicatie werd daardoor zeer treffend. Afspraken werden proactief opgepakt en de regie werd genomen op het gehele proces, er was geen ontkomen aan op een positieve manier welteverstaan.

Om het totaalbeeld te completeren is de gedragscoach (Sterk Huis) ook met ons en de kinderpsychiater in gesprek gegaan. Het hele veld aan zorgverlening is zo op de kaart gezet en met elkaar verbonden. Deze aanpak heeft onze verwachting sterk overtroffen. We zijn allemaal van mening dat zonder de interventie van KomPas vanuit Sterk Huis de weg naar beneden was doorgezet en T. niet meer op zijn huidige school zou zitten met alle gevolgen van dien.

We zijn er nog lang niet, maar de basis is gelegd om met vertrouwen de uitdagingen in de toekomst aan te gaan. We weten nu beter waar we op moeten letten, de communicatie vroegtijdig te starten, maar ook de adviezen in de praktijk te brengen om de structuur daadwerkelijk thuis en op school te realiseren, nieuwe leerkrachten te wijzen op hun eigen impact, hoe controle te houden over de situatie.

Tenslotte, het beste compliment was dat onze zoon T. een vertrouwensband heeft weten op te bouwen. Hij was hierover zeer te spreken, dat hij nu beter begrepen en gesteund werd en dat ook zijn stem werd verkondigd tussen alle ‘spelers’.