Patricia had haar droomman gevonden. Ze verhuisde naar de Randstad en trouwde niet veel later. Samen met haar man adopteerde ze twee meisjes uit China. Ze leek een ideaal gezin te hebben. Patricia bleek echter met een dominante en agressieve man te zijn getrouwd: “Hij zei tegen me dat ik dom en lelijk was.”

“Mijn man liet me geloven dat ik moeilijk was om mee samen te leven. Ik kon weinig goed doen. Hij schoot uit zijn slof als het er thuis niet netjes uitzag. Als één van de kinderen een glas water omstootte tijdens het eten, maakten ze zich snel uit de voeten. Ze wisten dat hij zou gaan schreeuwen.” Wanneer de kinderen in bed lagen, reageerde Patricia’s man zich fysiek op haar af. “Ik was ervan overtuigd dat de kinderen daar niets van meekregen. Ik vertelde het niemand. Het was toch mijn eigen schuld dat ik klappen kreeg? Ik deed toch ook niets goed? Ik was toch ook lastig? Dat vertelde mijn moeder me vroeger ook altijd.”

Geen Confrontaties

Met een verhuizing naar Noord-Brabant keerde Patricia terug naar haar roots. Haar echtgenoot voelde zich er niet thuis. Het geweld nam toe. “Ik probeerde confrontaties uit de weg te gaan door hem altijd gelijk te geven. Door hem niet aan te kijken. Door mezelf klein te maken en weg te cijferen. Diep in mijn hart wist ik al een lange tijd dat het zo niet meer verder kon. Pas na twintig jaar huwelijk durfde ik een scheiding aan te vragen en op eigen benen te gaan staan. Ik had nog nooit eerder een rekening betaald of zelf huursubsidie aangevraagd.”

Voorgevoelens

Patricia was ervan overtuigd dat het beter zou gaan. Ze ontmoette een nieuwe liefde: een man met vier kinderen. Ze woonden al snel samen. “We waren gelukkig. En toch had ik het gevoel dat er iets niet goed was. Zijn verhalen over een vorig huwelijk klopten niet.” Patricia’s voorgevoel bleek juist. Op een dag stond er een deurwaarder op de stoep. Haar vriend bleek een enorme belastingschuld te hebben. Een gesprek over de ontstane situatie liep volledig uit de hand. “Hij duwde me van de trap. Ik vluchtte met mijn kinderen naar mijn zus. Ik had allerlei verwondingen en moest geopereerd worden aan mijn knie. Onbewust had ik dus opnieuw voor een foute man gekozen. Op dat moment besefte ik dat ik hulp nodig had. Ik wilde niet meer in een gewelddadige relatie terechtkomen. Niet voor mij en niet voor mijn kinderen.”

Met alle geweld een relatie

Patricia deed aangifte bij de politie. Haar ex-vriend werd door agenten uit huis gehaald. Patricia en haar kinderen konden weer terug. Haar broers en zussen hielpen haar. “Ze luisterden naar onze verhalen. En ik ging aan de slag bij Sterk Huis. De titel van mijn eerste cursus is me altijd bijgebleven: ‘Met alle geweld een relatie’. Een training voor vrouwen die te maken hebben gehad met geweld. Daar leerde ik wat mijn rol was in de relaties die ik aanging met mannen. Dat ik mezelf klein maakte. Mezelf wegcijferde. Dat ik in de slachtofferrol kroop. De cursus was enorm confronterend, maar heel goed voor me. Ik leerde hoe ik mijn grenzen kon herkennen en aangeven. Hoe ik mijn schaamte- en schuldgevoel kon ombuigen naar positieve gedachten. Zo ontdekte ik dat het heel sterk van me was om bij mijn tweede relatie meteen te vertrekken toen er geweld in het spel was. Op eigen kracht.”

‘Au’

Tijdens de cursus en de vervolgcursussen ontdekte Patricia dat haar kinderen meer van het fysieke geweld hadden meegekregen dan ze zich destijds besefte. “Mijn kinderen waren soms bang voor hun vader. Ze speelden heel stilletjes met hun speelgoed, om maar niets fout te doen. Anders ging hij schreeuwen. Ik dacht dat ze weinig hadden gemerkt van het fysieke geweld tegen mij.” Toen Patricia tekeningen van haar oudste dochter zag, wist ze dat ze het mis had. “Onder begeleiding van Sterk Huis tekende ze mij. Met het woord ‘au’ ernaast. Wat voelde ik me schuldig.” Ook de dochters van Patricia leerden hoe ze hun gevoelens konden uiten. “Zo beeldde mijn oudste dochter met klei uit wat boosheid voor haar
betekende. Dat maakte veel bij haar los. Thuis gooide ze met spullen. De cursusleider had mij van tevoren geleerd hoe ik op haar emoties kon reageren. Zo wist ik dat ik haar gevoel kon benoemen, waarmee ik erkende dat haar boosheid er mocht zijn. Van die momenten heb ik zoveel geleerd. Daardoor is de band met mijn kinderen nog sterker geworden.”

Zonnetjes

De kinderen van Patricia kunnen hun emoties nu beter uiten. “En moet je zien waar we nu staan: mijn dochters doen het veel beter op school sinds er rust is in huis.” Ook Patricia voelt zich steeds sterker. Dankzij de steun van haar broers en zussen. En de handvatten die ze meekreeg tijdens de cursussen. We zijn echt op de goede weg.