Orange the world
Internationale campagne tegen geweld tegen vrouwen
Van 25 november tot 10 december is het ‘Orange World’. 16 dagen lang wordt er wereldwijd actie gevoerd om aandacht te vragen voor geweld tegen vrouwen. Bijna een op de twee meisjes en vrouwen krijgt in Nederland te maken met geweld. Een schrikbarend hoog aantal. We moeten geweld tegen vrouwen stoppen, maar ook zorgen dat het geweld niet steeds weer terug keert.
Met alleen het geweld stoppen redden we het niet.
Kinderen die slachtoffer zijn van kindermishandeling of getuigen zijn geweest van huiselijk geweld hebben een grote kans om op latere leeftijd weer slachtoffer of pleger te worden van huiselijk geweld. Dit moeten we stoppen. Met goede behandeling, gericht op herstel voor slachtoffers én plegers doorbreken we de geweldspiraal. Zo zorgen we ook op de lange termijn voor een veilig en zelfstandig leven.
JARENLANG WERD ESTHER GETEISTERD DOOR HAAR EX
Jarenlang werd Esther geteisterd door haar ex-partner. Meerdere keren per dag werd ze geconfronteerd met zijn ziekelijke gedrag. Tot aan doodsbedreigingen toe. Uiteindelijk neemt ze het heft in eigen handen en doet ze aangifte van stalking. Ze vertelt haar verhaal ter ere van ‘Orange the world’. Om ons wakker te schudden. Want we kunnen als samenleving nog een hoop leren als het gaat om stalking.
‘‘Mijn jeugd was altijd heel normaal. Ik had twee lieve ouders en een zus. Op mijn achttiende overleed mijn moeder aan kanker. Ik had toen al twee jaar een relatie met K. Jong en naïef als ik was kon ik niet inzien dat hij niet goed voor me was. Hij sloeg mij regelmatig. Toch heeft onze relatie zeven jaar geduurd. Nadat ik het had uitgemaakt werd ik voor het eerst geconfronteerd met begrip: ‘mannen die het niet kunnen accepteren dat hun vriendin het uitmaakt.’ Mijn ex liet me niet met rust en kon het niet verkroppen dat ik door ging met mijn leven. Zo stond hij op een zondag ochtend ineens aan mijn bed met een koevoet. Hij had ingebroken in mijn huis. Ik voelde me zo onveilig in mijn eigen huis dat ik weer thuis bij mijn vader ben gaan wonen.”
Obsessief verliefd
‘’Na vier jaar bij mijn vader ben ik op mijn 27e weer op mezelf gegaan. In die tijd leerde ik Omar kennen. Ik had toen een bijbaan in de horeca en hij kwam daar regelmatig. In het begin waren we slechts een ‘scharrel’. Dan kwam hij rond een uur of 06:00 na het stappen naar mij toe en vertrok hij rond 12:00 uur weer om te gaan voetballen. Ik was echt hotel-de-botel verliefd op hem. Soms wel tot het obsessieve toe. Dat hij me gebruikte als scharrel kon ik niet goed mee omgaan. Ik was heel erg jaloers en controleerde hem. Dan kon ik echt 30 keer achter elkaar bellen. Dat accepteerde hij gek genoeg.
Als je niet reageert dan schiet ik je knieschijven en elle bogen kapot.
Op een geven moment kreeg hij een vriendin en ging hij samenwonen met haar. Toch bleven we elkaar zien. Inmiddels had ik een eigen huis gekocht en daar kwam hij regelmatig langs. Het gaf hem denk ik een machtsgevoel dat hij volledig de touwtjes in handen had. Hij bepaalde wanneer we elkaar zagen. Na anderhalf jaar was ik er ineens helemaal klaar mee. In eerste instantie zette hij zijn vriendin zonder pardon buiten. ‘Nu zou hij ineens wel klaar zijn om met mij verder te gaan’. Maar voor mij was het klaar. Dit was het startsein voor de eerste stalking-periode. Ook hij accepteerde niet het dat het over was tussen ons. Ik kreeg eindeloze smsjes en telefoontjes. Hij wachtte me op. Of hij stak de banden van een vriendin lek om het daarna te ontkennen. Ik had veel angst en was altijd op mijn hoede. Gelukkig kreeg ik na een tijdje een nieuwe baan waarbij ik drie maanden naar Portugal mocht. Ik kreeg letterlijk een ‘break’ van hem. Die drie maanden was het rustig en hoorde ik maar heel weinig van hem. Tot de dag dat ik weer thuis kwam….”
Eerste stalking-periode
‘’Ik kwam op een zaterdag terug en in de namiddag belde hij al. Hij had gezien dat mijn rolluiken weer omhoog waren. Ik heb toen mijn eerste melding bij de politie gemaakt. Een van de vele, maar daar werd niks mee gedaan. Ik moest aangifte doen, maar dit durfde ik niet. Het is mijn fout geweest ik Omar altijd rustig probeerde te houden. Ik bleef reageren of ging het gesprek aan. Ik hoopte maar dat het een fase was. Liefdesverdriet doet pijn. Maar het hield niet op. Deze eerste stalking-periode heeft drie jaar geduurd.”
De tweede periode
“Na die drie jaar is het een tijdje goed gegaan. Er ontstond weliswaar een vriendschap. Hoe dat kon? Ik was zo ontzettend moe. Moe van al die jaren in angst leven. Door die ‘vriendschap’ bleef hij rustig. Tot hij verslaafd raakte aan de lachgas wat hem ziekelijk jaloers maakte. De tweede stalking-periode begon. Hij bedreigde me dagelijks tientallen keren. Steeds vaker maakte ik een melding bij de politie en ik werd doorgestuurd naar Sterk Huis. Van Sterk Huis kreeg ik onder andere een AWARE. Hiermee kon ik met één druk op een knop de politie inschakelen.
‘’Ik kwam maar niet van hem af. Het is echt verschrikkelijk om zo bang te zijn. Ik durfde mijn huis niet uit, had de rolluiken dicht en als ik boodschappen moest doen dan rende ik naar mijn auto. Meerdere malen per dag kwam hij langs rijden. Zo ontzettend intimiderend. Niemand begreep mij. Mijn vrienden zeiden dat ik hem gewoon moest blokkeren. Dat is het enige wat ik te horen kreeg. Maar ik durfde het niet. Want wat zou er dan gebeuren? Door in te gaan op alle berichten had ik voor mijn gevoel ‘controle’. En dat is zo fout.”
Bang van je eigen schaduw
“Op een geven moment ben ik verhuisd en heb ik dit adres verborgen kunnen houden voor hem. Toen heb ik een stop-gesprek in gezet. De politie ging met hem in gesprek en gaf aan dat dit moest stoppen. Dit was nog geen aangifte en natuurlijk belde hij me daarna weer op. Hoe durfde ik de politie op hem af te sturen. Zo bang als ik was ben ik toen een maand ondergedoken in België en in de ziektewet gegaan. Op mijn werk wiste ze af van de situatie, maar daar kreeg ik hetzelfde te horen: gewoon blokkeren.
‘Soms was ik zo bang dat ik schrok van mijn eigen schaduw, schoof ik de kastjes voor de voordeur en durfde het huis niet uit. Ik woonde compleet geïsoleerd. Na de maand in België was ik eindelijk zover om hem te blokkeren. Natuurlijk nam hij dan contact met me op met een ander nummer. Ik heb wel zes verschillende nummers moeten blokkeren voor ik zelf een ander nummer had kunnen nemen. Omdat hij mij niet meer kon bereiken viel hij mijn vriendinnen lastig. Dan stuurde hij honderden apjes naar mijn vriendinnen vol bedreigingen of ging hij bij ze langs om achter mijn adres te komen.”
De juiste persoon
“Dit was voor mij de grens en ik ben aangifte gaan doen. En als je eenmaal klaar bent om aangifte te doen moet je wel de juiste persoon voor je hebben. Ik had pech en trof een jonge jongen aan. Zat ik eindelijk bij de politie, werd ik niet serieus genomen. Gelukkig heeft hij er toen een stalkingsexpert bij gehaald en heb ik aangifte kunnen doen.
‘Met de hulp van Sterk Huis en GGz Breburg heb ik mezelf kunnen oppakken na de aangifte. Ik startte met EDMR-therapie en kreeg medicijnen voor mijn angsten en depressie. Pas maanden na mijn aangifte kreeg Omar een bericht dat hij op het politiebureau moest komen. Natuurlijk ontkende hij alles. Hij durfde zelfs te zeggen dat ik degene was die zijn familie bedreigde. Na een aantal maanden kwam de zaak pas voor. Daar kwam hij niet opdagen. De officier van justitie heeft toen besloten dat Omar één jaar lang onder toezicht van de reclassering zich moet laten behandelen. Of hij daar nu mee bezig? Geen idee. Ik heb van alles en iedereen afstand genomen die een link met hem heeft.”
Geen slecht persoon
“Sinds een aantal maanden is de stalking gestopt. Inmiddels durf ik weer over straat, maar zal altijd op mijn hoede blijven. Ondanks alles wat Omar mij heeft aangedaan denk ik nog steeds dat hij geen verkeerd persoon is. Ik weiger te geloven dat een mens zo slecht is dat iemand dit bewust iemand kan aandoen. En ik hoop dat hij met de therapie zichzelf weer terug kan vinden.”
Ervaringsdeskundige
“Ik zie mijn toekomst heel rooskleurig. Mannen vertrouw ik nog niet. Ik heb natuurlijk een radar die slechte mannen aantrekt. Als je twee keer te maken krijgt met een verkeerde man ga je bij jezelf natuurlijk ook na, hoe kan dit? Dit stond ook tijdens de therapie bij Sterk Huis en GGz centraal. Door die therapie heb ik ook het overlijden van mijn ouders en mijn eerste gewelddadige relatie een plek kunnen geven. Nu wil ik vaker mijn verhaal gaan delen zodat ik andere slachtoffers kan helpen. We laten in Nederland nog zoveel steken vallen als het gaat om stalking. Vooral als het gaat om samenwerking tussen alle instanties. Je wordt soms echt van het kastje naar de muur gestuurd. Elke organisatie heeft een ander belang waardoor het proces veel te lang duurt. Na mijn aangifte heb ik nog maanden in angst moeten leven zonder enkele nazorg. Ik heb na mijn aangifte maar één keer contact gehad met de stalkingsexpert. Hoe bizar is dat.
Met het delen van mijn verhaal wil ik ook andere slachtoffers vertellen dat er licht aan het einde van de tunnel is. Ook al zie je die niet. Het stalken stopt echt een keer.“
VAN NEGATIEF VERLEDEN
NAAR POSITIEVE TOEKOMST. WANNEER GELUK NIET VANZELFSPREKEND IS.
Na jarenlang slachtoffer te zijn geweest van lichamelijk en geestelijk geweld, krijgt Dewi haar leven stukje bij beetje weer op de rit.“Het was 5 maart 2015. Ik bracht mijn jongste zoontje naar school. Net als alle andere dagen parkeerde ik mijn auto voor school, gaf hem een kus en zei gedag. Niks bijzonders. Toch had ik een verontrustend gevoel, alsof ik wist dat er iets ging gebeuren.
In mijn achteruitkijkspiegel zag ik mijn ex-partner, de vader van mijn zoontje, aan komen rijden. Meteen voelde ik paniek, maar voordat ik de kans kreeg om weg te rijden, was hij al uitgestapt en had mijn deur opengetrokken. Hij schreeuwde tegen me waarom ik me in godsnaam liet mishandelen door mijn nieuwe vriend. Daarna begon hij op me in te slaan en vroeg of hij dan ook maar hetzelfde moest doen. Het lukte me hem terug te duwen, de deur dicht te trekken en weg te rijden, maar hij kwam me achterna. Tijdens die achtervolging heb ik doodsangsten uitgestaan. Ik belde een vriendin gebeld en vroeg haar om naar het dichtstbijzijnde politiebureau te komen, dan reed ik daar ook naartoe. Eenmaal daar aangekomen, werd ik naar een kamer gebracht. Vanaf daar begint mijn herstelverhaal …
Terug naar het begin
Ik ben Dewi, 43 jaar en alleenstaande moeder van 3 kinderen: een zoon van 23, eentje van 12 en een dochtertje van bijna 3. Opgegroeid in een liefdevol gezin, bestaande uit een vader, moeder en oudere zus. Zij stonden, en staan, altijd voor me klaar, iets waar ik nog iedere dag blij mee ben.
Als klein meisje was ik een vrolijk, maar gevoelig en verlegen kind. Mijn beste vriendinnetje woonde in Oisterwijk en vanaf mijn 11e mocht ik alleen met de trein naar haar toe. Op een dag, ik was inmiddels 13, zei ik tegen mijn moeder dat ik naar de Efteling ging. Een leugen met alle gevolgen van dien. Ik nam stiekem de trein naar Oisterwijk om ergens buiten te zwemmen met mijn vriendin en haar vrienden. Een van hen trok me ineens het riet in en ging bovenop me liggen. Ik riep nog dat hij van me af moest gaan en probeerde hem weg te duwen. Mijn vriendinnen zagen het gebeuren, maar hadden niet door wat er echt aan de hand was. Ze moesten zelfs lachen. Toen ik thuiskwam, schaamde ik me en dacht dat dit alles het gevolg was van mijn leugen. Ik heb het verhaal aan één vriendin verteld en op haar advies een morning after pil gehaald. Voor de rest heb ik er nooit meer over gesproken. Ik deed gewoon alsof er niks gebeurd was.
Foute mannen en vluchtgedrag
Die ene middag heeft mijn leven veranderd. Mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde waren verdwenen. Ik was steeds meer met jongens bezig. Zocht constant hun aandacht op en werd keer op keer verliefd op foute mannen. Omdat ik geen nee durfde te zeggen, liet ik dingen toe die ik eigenlijk liever niet wilde. Hierdoor werd er veel misbruik van me gemaakt, maar ik was zo bang voor afwijzing dat ik niet ingreep. Ik voelde me vaak lelijk en niks waard.
Op mijn 16e kreeg ik een relatie met de vader van mijn oudste zoon, die op mijn 19e geboren is. Een paar maanden na de geboorte gingen we uit elkaar en kreeg ik een eigen woning toegewezen. Maar omdat ik niet met geld kon omgaan, raakte ik al snel in financiële problemen. Ik vertoonde vluchtgedrag; ging veelvuldig op stap, betaalde mijn rekeningen niet. Had meerdere mannen in mijn leven en genoot van hun aandacht, ook al hadden ze nooit het beste met me voor. Ik stak mijn kop in het zand voor alles wat speelde. Toen mijn zoontje 4 jaar was, kwam ik op een dag thuis en kreeg de deur niet open. De woningbouw had ons op straat gezet …
Zwanger!
Mijn zoontje en ik konden tijdelijk bij mijn ouders wonen. Na een tijdje kreeg ik een nieuwe relatie. Al in de eerste week greep hij me bij mijn keel. Dat had ik natuurlijk moeten zien als een waarschuwing. Maar ik voelde me zó minderwaardig en omdat hij ook heel lief kon zijn, bleef ik bij hem. Hij heeft me daarna ook nooit meer aangeraakt, tot die ene dag bij de school van mijn zoon.
In 2004, toen we vijf jaar samen waren, raakte ik in verwachting. Helaas bleek dit een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waardoor ik een eileider kwijtraakte. Men zei me dat ik nooit meer op een natuurlijke manier zwanger kon worden. We kozen daarom voor IVF en in 2016 raakte ik zwanger van een tweeling, een jongetje en een meisje. Ik kon mijn geluk niet op! Helaas overleed mijn dochtertje met 5,5 maand zwangerschap. Ik heb haar wel voldragen en beviel in januari 2007 van mijn overleden dochter en, gelukkig, gezonde zoon.
Kop in het zand
Mijn jongste zoontje was 3 toen mijn vriend en ik voor de zoveelste keer ruzie kregen. Deze keer was ik de psychische mishandeling zo zat dat ik al mijn moed verzamelde en vertrok. Ik ben toen met mijn beide zoons weer teruggegaan naar mijn, inmiddels gescheiden, moeder.
Eenmaal daar viel ik al snel terug in mijn oude gedrag. Ik ging weer continu op stap en gaf te veel geld uit om mezelf maar beter te voelen. Continu was ik bij vrienden of vriendinnen. Alles om maar niet alleen te hoeven zijn! Ik liep mijzelf en alles wat mij lief was voorbij en was altijd bezig met de problemen van anderen. Gek eigenlijk, voor anderen stond ik altijd direct klaar, maar ik stak mijn kop in het zand voor mijn eigen sores.
Hoe kan het dat je door 2 mannen
tegelijk mishandeld wordt?!
Probleemrelatie
In 2012 kwam ik een jongen tegen die ik nog kende van vroeger. Ik wist wel dat er iets niet goed was aan hem, maar zag altijd het goede in iedereen en wilde achterhalen waar zijn gedrag vandaan kwam. Ik dacht dat ik hem wel kon ‘redden’ …
Niets was minder waar. Mijn vriend begon me te manipuleren en psychisch te treiteren. Het erge is, ik wíst gewoon wat hij deed, maar was gewoonweg te zwak om uit de situatie te stappen. En toen hij mij ook nog lichamelijk begon te mishandelen, durfde ik al helemaal niet meer te gaan. Ik kan een boek schrijven over wat hij me allemaal heeft aangedaan, en mag mag écht van geluk spreken dat ik hier nog sta!
Door deze relatie voelde ik me nog minder waard, groeide mijn schuldgevoel naar mijn kinderen en ouders en raakte ik steeds meer in mijn isolement. Ik was ervan overtuigd dat ik een slechte moeder en een slechte dochter was, want alles wat ik deed mislukte. Maar no way dat ik dat aan iemand liet merken! Gewoon mijn masker opzetten en doorgaan.
Natuurlijk zag mijn omgeving wel dat het niet goed met me ging. Toen ik door een van de vele mishandelingen zichtbaar letsel had opgelopen, ging er wel een belletje rinkelen bij vriendinnen. Toch werd er nooit echt doorgevraagd. Tot 5 maart 2015 …
5 maart 2015
Ik zat op het politiebureau en gaf aan echt hulp nodig te hebben. Ik was zó bang. Hoe onvoorstelbaar is het dat je door 2 mannen in dezelfde periode mishandeld wordt?! Daar stond ik dan met mijn goede gedrag. Ik was altijd te lief en te goed voor anderen en dit was nou het gevolg.
Gelukkig konden mijn jongste zoontje en ik diezelfde dag nog via De Bocht terecht in een vrouwenopvang op een geheime locatie. De oudste, inmiddels 20, mocht vanwege zijn leeftijd niet mee. Wat er op zo’n moment door je heen gaat, is niet te omschrijven. Angst, verdriet, schuldgevoel, boosheid, adrenaline … Maar vooral opluchting. Dat ik eruit was gestapt en nu eindelijk hulp zou krijgen. In de opvang aangekomen viel er dan ook een enorme last van mijn schouders.
Veilig. Of toch niet?
Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik me veilig. Niemand kon me meer pijn doen. Dit was mijn kans om mijn leven te verbeteren en echt aan mezelf te gaan werken. Toch was ik continu bezig met de andere vrouwen in de opvang. Want wat hadden zij allemaal vreselijke dingen meegemaakt! Ik wilde hen helpen, want dat was waar ik goed in was! Totdat ik werd teruggefloten door een begeleidster. Zij maakte me bewust van de ernst van mijn eigen situatie en zei dat ik vanaf nu alleen aan mijzelf mocht denken. Lastig hoor als je dat nooit gedaan hebt!
Na 4 maanden kreeg ik een tijdelijke HAT-woning tegenover mijn moeder, zodat ik dicht in de buurt van mijn oudste zoon woonde. Ik stond onder financieel bewind en werkte volop aan mezelf. Wilde er alles aan doen om patronen te doorbreken en af te komen van mijn negatieve zelfbeeld. Dat lukte best goed, maar ondanks alle hulp bleef ik in de ban van mijn laatste partner. En dus zocht ik weer contact.
Mijn ex bleek gestopt te zijn met drinken en blowen, en slikte medicatie voor zijn schizofrenie en psychoses. Ik zag weer die lieve, zachte man die ik eerder had gezien en viel opnieuw als een blok voor hem. Het ging een hele tijd goed. En toen bleek ik zwanger …
Hoe was dit in godsnaam mogelijk? En hoe moest ik dit gaan vertellen aan mijn omgeving? Niemand wist dat ik weer een relatie met mijn ex had! Toch was voor mij een ding duidelijk: dit kindje nam niemand van mij af. Toen ik 3 maanden zwanger was, begon mijn partner weer oud gedrag te vertonen. Hij werd weer paranoïde en begon me opnieuw te manipuleren en kleineren. Op een dag begon hij ineens op me in te slaan. Hij richtte zich bewust op mijn buik om een miskraam te veroorzaken. Dat was hét moment dat bij mij de knop voorgoed omging. Níémand komt aan mijn kinderen!
Er kwam een soort van oerkracht in me naar boven en toen ik eenmaal thuis was, heb ik alles op alles gezet om het contact met hem te verbreken. Gelukkig met succes.
Mijn dochter was mijn redding
Mijn laatste zwangerschap is mijn redding geweest. Ik wilde per se veranderen en had er alles voor over om dit te bewerkstelligen. Ik ben me dan ook 200% op mijzelf en mijn kinderen gaan richten. Wilde net zolang doorgaan met therapie als nodig was, zodat ik er alles uit kon halen wat ik kon. In juli 2016 is mijn dochtertje geboren. Door haar heb ik mijn kracht teruggevonden.
Ik ben na de bevalling verder gegaan met MBT en ben daarna EMDR gaan doen om mijn trauma’s te verwerken. Ook had ik wekelijks gesprekken met mijn psycholoog. Die zie ik overigens nog steeds. Ik zit nu echter in een afbouwfase, puur om nog aan mijn negatieve zelfbeeld te werken. Het is me inmiddels gelukt om veel van mijn oude patronen te doorbreken. Ja, ik sta soms nog steeds iets te veel voor mensen klaar, maar ik stop wanneer ik mijn grens voel aankomen. Wat ik voorheen deed voor een ander, doe ik nu vooral voor mijzelf en mijn kinderen.
Krachtiger dan ooit
Toch zijn er nog dingen waar ik aan moet blijven werken. Zo heb ik nog steeds een gat in mijn hand, zijn structuur en discipline nog erg lastig en stel ik belangrijke zaken nog vaak uit. Uit testen is gebleken dat ik ADD heb. Ook de H was sterk aanwezig, maar vanwege mijn leeftijd en de therapieën inmiddels niet meer voldoende om het ADHD te noemen. Wat was deze diagnose verhelderend! Ik kon nu zoveel patronen verklaren en kon gericht werken aan oplossingen!
Inmiddels, bijna 3 jaar later, woon ik samen met mijn 3 kinderen in een fijn huisje. Op dit moment loop ik voor mijn opleiding ‘Howie the Harp’ stage bij Sterk Huis. Ik werk mee aan een project voor implementatie van ervaringsdeskundigen binnen de organisatie. Ik voel me krachtiger dan ooit en durf daardoor mijn verhaal te delen. Mijn eigenwaarde komt steeds meer naar boven en ik ben trots op wat ik deze afgelopen jaren bereikt heb op eigen kracht. Zoveel ellende overkomt mij nooit meer!
Het voelt goed om mijn negatieve verleden om te zetten in een positieve toekomst, waarin ik ook nog eens van betekenis kan zijn voor anderen. Na 30 jaar kan ik eindelijk oprecht zeggen dat het goed met me gaat en dat ik gelukkig ben.”
HIJ DUWDE ME VAN DE TRAP EN IK MOEST VLUCHTEN MET MIJN KINDEREN
Patricia had haar droomman gevonden. Ze verhuisde naar de Randstad en trouwde niet veel later. Samen met haar man adopteerde ze twee meisjes uit China. Ze leek een ideaal gezin te hebben. Patricia bleek echter met een dominante en agressieve man te zijn getrouwd: “Hij zei tegen me dat ik dom en lelijk was.”
“Mijn man liet me geloven dat ik moeilijk was om mee samen te leven. Ik kon weinig goed doen. Hij schoot uit zijn slof als het er thuis niet netjes uitzag. Als één van de kinderen een glas water omstootte tijdens het eten, maakten ze zich snel uit de voeten. Ze wisten dat hij zou gaan schreeuwen.” Wanneer de kinderen in bed lagen, reageerde Patricia’s man zich fysiek op haar af. “Ik was ervan overtuigd dat de kinderen daar niets van meekregen. Ik vertelde het niemand. Het was toch mijn eigen schuld dat ik klappen kreeg? Ik deed toch ook niets goed? Ik was toch ook lastig? Dat vertelde mijn moeder me vroeger ook altijd.”
Geen Confrontaties
Met een verhuizing naar Noord-Brabant keerde Patricia terug naar haar roots. Haar echtgenoot voelde zich er niet thuis. Het geweld nam toe. “Ik probeerde confrontaties uit de weg te gaan door hem altijd gelijk te geven. Door hem niet aan te kijken. Door mezelf klein te maken en weg te cijferen. Diep in mijn hart wist ik al een lange tijd dat het zo niet meer verder kon. Pas na twintig jaar huwelijk durfde ik een scheiding aan te vragen en op eigen benen te gaan staan. Ik had nog nooit eerder een rekening betaald of zelf huursubsidie aangevraagd.”
Voorgevoelens
Patricia was ervan overtuigd dat het beter zou gaan. Ze ontmoette een nieuwe liefde: een man met vier kinderen. Ze woonden al snel samen. “We waren gelukkig. En toch had ik het gevoel dat er iets niet goed was. Zijn verhalen over een vorig huwelijk klopten niet.” Patricia’s voorgevoel bleek juist. Op een dag stond er een deurwaarder op de stoep. Haar vriend bleek een enorme belastingschuld te hebben. Een gesprek over de ontstane situatie liep volledig uit de hand. “Hij duwde me van de trap. Ik vluchtte met mijn kinderen naar mijn zus. Ik had allerlei verwondingen en moest geopereerd worden aan mijn knie. Onbewust had ik dus opnieuw voor een foute man gekozen. Op dat moment besefte ik dat ik hulp nodig had. Ik wilde niet meer in een gewelddadige relatie terechtkomen. Niet voor mij en niet voor mijn kinderen.”
Het was toch mijn eigen schuld dat ik klappen kreeg? Ik deed toch ook niets goed? Ik was toch ook lastig? Dat vertelde mijn moeder me vroeger ook altijd.
Met alle geweld een relatie
Patricia deed aangifte bij de politie. Haar ex-vriend werd door agenten uit huis gehaald. Patricia en haar kinderen konden weer terug. Haar broers en zussen hielpen haar. “Ze luisterden naar onze verhalen. En ik ging aan de slag bij Sterk Huis. De titel van mijn eerste cursus is me altijd bijgebleven: ‘Met alle geweld een relatie’. Een training voor vrouwen die te maken hebben gehad met geweld. Daar leerde ik wat mijn rol was in de relaties die ik aanging met mannen. Dat ik mezelf klein maakte.
Mezelf wegcijferde. Dat ik in de slachtofferrol kroop. De cursus was enorm confronterend, maar heel goed voor me. Ik leerde hoe ik mijn grenzen kon herkennen en aangeven. Hoe ik mijn schaamte- en schuldgevoel kon ombuigen naar positieve gedachten. Zo ontdekte ik dat het heel sterk van me was om bij mijn tweede relatie meteen te vertrekken toen er geweld in het spel was. Op eigen kracht.”
‘Au’
Tijdens de cursus en de vervolgcursussen ontdekte Patricia dat haar kinderen meer van het fysieke geweld hadden meegekregen dan ze zich destijds besefte. “Mijn kinderen waren soms bang voor hun vader. Ze speelden heel stilletjes met hun speelgoed, om maar niets fout te doen. Anders ging hij schreeuwen. Ik dacht dat ze weinig hadden gemerkt van het fysieke geweld tegen mij.” Toen Patricia tekeningen van haar oudste dochter zag, wist ze dat ze het mis had. “Onder begeleiding van Sterk Huis tekende ze mij. Met het woord ‘au’ ernaast. Wat voelde ik me schuldig.” Ook de dochters van Patricia leerden hoe ze hun gevoelens konden uiten. “Zo beeldde mijn oudste dochter met klei uit wat boosheid voor haar
betekende. Dat maakte veel bij haar los. Thuis gooide ze met spullen. De cursusleider had mij van tevoren geleerd hoe ik op haar emoties kon reageren. Zo wist ik dat ik haar gevoel kon benoemen, waarmee ik erkende dat haar boosheid er mocht zijn. Van die momenten heb ik zoveel geleerd. Daardoor is de band met mijn kinderen nog sterker geworden.”
Zonnetjes
De kinderen van Patricia kunnen hun emoties nu beter uiten. “En moet je zien waar we nu staan: mijn dochters doen het veel beter op school sinds er rust is in huis.” Ook Patricia voelt zich steeds sterker. Dankzij de steun van haar broers en zussen. En de handvatten die ze meekreeg tijdens de cursussen. We zijn echt op de goede weg.