Quinn (1) was altijd al een druk mannetje. Echter toen hij ziek werd en door uitdroging drie maanden in het ziekenhuis had gelegen, ging het van kwaad tot erger. Er kwamen forse ontwikkelingsproblemen. Zijn ouders wisten niet meer wat ze met hem aan moesten. Moeder Rowenna overwon haar schaamte en trok aan de bel.
“Quinn was uitgedroogd en kreeg sondevoeding. Ik was dag en nacht bij hem. Toen hij thuis kwam, wilde hij niet meer eten en slapen, zijn hele ritme was weg. Door de langdurige ziekenhuisopname had hij een trauma opgelopen. In het ziekenhuis was hij gewend dat ik er altijd was en het eten ging vanzelf, via een slangetje. Thuis was dat anders en daar zijn we de fout ingegaan. Hij was de baas en wist van gekkigheid niet wat hij moest doen. In het ziekenhuis dachten ze dat Sterk Huis wel kon helpen. Ik vond dat niks voor ons, maar bij de kennismaking kreeg ik er direct een goed gevoel bij. Mijn kind zit hier goed, dacht ik.”
Schaamte aan de kant
“Ik schaamde me toen ik naar Sterk Huis ging. Dat is iets voor kinderen met (alleen) grote problemen, dacht ik. Ik vond dat ik had gefaald als ouder. Je wordt voor het eerst moeder en je weet niet wat wel en niet goed is. Je wilt een goede moeder zijn met een perfect kind. Iedereen heeft wel een mening over hoe je het als ouder moet aanpakken en daar werd ik erg onzeker van. Toen het taxibusje Quinn op kwam halen, dacht ik dat de buurt er wel over zou praten. Nu ik zie met hoeveel plezier Quinn in het busje stapt, maakt me dat niets meer uit. Tegen ouders die problemen hebben met het gedrag van hun kind wil ik zeggen: Schaam je niet voor anderen omdat ze denken dat ze het beter weten. Je kind is het belangrijkste en door hulp krijg je een betere toekomst.”
Ik weet dat ik het kan!
“Samen met de pedagogisch medewerker Mirelle hebben we een plan opgesteld om structuur te krijgen in de thuissituatie. Als Quinn structuur heeft, gaat de rest vanzelf, merken we in de groep. Rust, regelmaat en ritme zijn belangrijk voor hem. Hij zit gewoon weer in het patroon: opstaan, eten, tandenpoetsen. Door veel kijken, luisteren, vragen en de leiding nadoen, heb ik geleerd die structuur weer aan te brengen en consequent te zijn. Nu weet ik dat ik het kan en zie ik beter wat mijn kind nodig heeft van mij.
Hulp thuis
“In de groep voel ik me serieus genomen en vertrouwd. Ook de hulp thuis van Dionne, de ambulant hulpverlener, vind ik fijn. We doen samen boodschappen en zo leer ik om te gaan met de boosheid van Quinn als hij zijn zin niet krijgt. Nu durf ik weer met hem de supermarkt in. Dionne was er ook bij toen een vriendin met haar kindje op bezoek kwam omdat ik bang was dat Quinn de baas zou spelen.”
Blij dat ik om hulp heb gevraagd
“Sinds een tijdje kan ik zeggen dat ik een ander kind zie. Quinn is rustiger, luistert, eet en heeft respect voor me. Ik geniet er weer van om een dag met Quinn alleen te zijn, zonder angst. Hij was eerst de baas en nu zijn wij weer de baas. Ik moet het wel volhouden om consequent te zijn, bijvoorbeeld bij het naar bed gaan, en niet bang zijn dat hij ertegenin gaat. Ik weet dat ik het kan en ik heb het gevoel dat het me nu lukt om rustig te blijven want schreeuwen en tikken uitdelen helpt niet. Voor ons samen als ouders is het ook goed geweest want we kunnen nu beter met elkaar praten. We hebben het samen overwonnen! Ik ben blij dat ik om hulp heb gevraagd.”
Heb jij hulp nodig omdat de ontwikkeling van je kind verkeerd lijkt te gaan? Of heb je moeite met de opvoeding? Kijk hier voor meer informatie
