Ze was veertien jaar toen ze zwanger raakte. Op haar vijftiende werd haar dochter geboren. In de beginperiode woonden moeder en kind bij Sterk Huis (destijds nog De Bocht). Het was een mooie, maar ook moeilijke tijd. Als tienermoeder moest ze vechten voor haar kind. Maar dat is gelukt. Haar dochter is inmiddels zelf een jonge tiener, en moeder en dochter hebben een ijzersterke band. In een briefwisseling delen ze hun liefde voor elkaar.
Lieve dochter,
mama was vijftien jaar toen jij geboren werd. Dat is jong. Een kind kreeg een kind. Maar ik wachtte al een tijdje op jou. Ik wilde graag zwanger worden. Toen jij in mijn buik zat, wist ik dat ik jou meer zou liefhebben dan het leven zelf. Voor jou zou ik door het vuur gaan.
Papa en mama waren heel blij met jouw komst. Maar het was ook moeilijk, omdat we nog zo jong waren. Wat hebben we gevochten voor jou. We wilden dat je nooit zou merken dat we tienerouders waren. Papa en mama zijn daarom meteen terug naar school gegaan, zodat we jou een mooie toekomst konden bieden. En kijk waar we nu staan: je bent al twaalf jaar en zit op het gymnasium. Wat ben ik trots op jou, echt wel.
De dag dat jij geboren werd, vergeet ik nooit meer. Daar lag je dan in mijn armen. Ik denk dat ik zeker een uur van blijdschap heb geroepen: mijn kind, mijn dochter! Na je geboorte woonden we eerst nog een tijdje bij De Bocht. Ze waren daar goed voor ons. Papa mocht iedere dag op bezoek komen. Een jaar later kregen we ons eigen huis. Wat waren we dankbaar. Nu vormen we nog steeds een gelukkig gezin: papa, mama, jij en inmiddels ook je twee broertjes.
Lees de rest van dit artikel op: www.sterkmagazine.nl