Vandaag zijn we in gesprek met Hielke (17) en zijn maatje Stijn (47). Ze vertellen hoe hun contact ontstaan is en wat het hen oplevert. Stijn en Hielke kennen elkaar inmiddels vier jaar. We ontmoeten hen bij Stijn thuis.
Stijn begint met vertellen: “Ik hoorde van mijn collega, die ook al gematcht was aan een maatje van Sterk Huis over het maatjesproject. Ik ben altijd begaan met mensen en dit trok me meteen. Naast dat je iets voor iemand kunt betekenen, gaat het ook over jezelf onbaatzuchtig inzetten. Maar het moest natuurlijk ook wel leuk zijn en ik wilde eerst kijken of het zou klikken. Het moet wel voelen als écht een maatje en niet als enkel vrijwilligerswerk.”
Sportief en gezellig
Hielke vult aan: “Ik hoorde over het maatjesproject en dacht, dit wil ik weleens proberen. Ik had wel een lijst met ‘eisen’ waaraan diegene moest voldoen. Ik wilde vooral dat mijn maatje sportief en gezellig zou zijn. Ik herinner me onze eerste ontmoeting dan ook nog goed. Vanwege corona gingen we meteen op pad. Elke maandag gingen we wandelen, want we konden niet heel veel meer. Ik was net 14 toen we elkaar ontmoetten en dat is nu alweer vier jaar geleden. Ik twijfel trouwens, want het kan ook zijn dat ik nog jarig moest worden, aangezien ik mij nog kan herinneren dat ik van jou een cadeautje kreeg: en leuke mand met lekkers en sop (badschuim).”
Samen kijken ze terug op hun eerste ontmoeting. Hielke: “Dat was in de woonkamer van de groep waar ik toentertijd verbleef. We hebben wat zitten buurten van ‘Hey wat zijn je hobby’s?’, ‘Wie ben je?’ en ‘Wat vind je leuk om te doen?’” Stijn: “Inderdaad! Misschien toch wel een beetje ongemakkelijk. Allebei een beetje afwachten en eigenlijk geen idee hebben wie je voor je hebt en wat je kan verwachten. Maar eigenlijk waren er ook meteen raakvlakken. We hebben gekeken naar de mogelijkheid om te helpen bij het zoeken naar een bijbaan en het opstellen van je CV. Raakvlakken vonden we ook in de logistiek, vanuit mijn bedrijf waar ik werk, mijn zakelijk netwerk en jouw wens om vrachtwagenchauffeur te worden.”
Creatieve activiteiten
Hielke vervolgt: “Wat ik vooral fijn vond, was dat ik even helemaal niet bezig hoefde te zijn met het feit dat ik op een behandelgroep woonde en dat ik therapie volgde. Het kwam wel aan bod natuurlijk, maar we hoefden daar niet de hele tijd over te praten.” Stijn geeft aan dat hij het belangrijk vond om Hielke daar juist even uit te halen. Stijns dochter haakt lachend in: “Weet je nog dat we gingen skiën achter de auto? Daar was jij ook bij! Jij zat in de kofferbak die open stond en dan gingen wij (mijn broertje en ik) met een lang touw op ski’s achter de auto skiën, terwijl jij ons in de gaten hield.” Hielke: “We waren inderdaad wel creatief in wat we deden… We hebben ook weleens geschaatst op natuurijs. Dat was ook tof!” Stijn: “Klopt! Toen gingen we met een collega van mij en zijn maatje ijshockeyen.”
Afspraken
Voor Stijn en Hielke is het kenmerkend dat ze afspraken dat Stijn geen contact met zijn ouders had. Stijn: “Ik was er voor jou.” Hielke: ”Ja, dat vond ik prettig. Mijn ouders wilden je wel eens laten weten dat ze dankbaar waren voor wat je deed en hebben toen een keer een kaartje gestuurd en een bedankje aan de deur afgegeven. We hebben toen aangegeven dat we het graag gescheiden wilden houden. Stel er was thuis iets, dan vond ik het fijn om met Stijn te bespreken en dan hoefden mijn ouders dat niet altijd te weten. Zo kon ik gewoon alles tegen Stijn in vertrouwen vertellen en wist ik dat het daar bleef en dat voelde veilig.”
Hielke: “Ik kwam er na een jaar achter dat Stijn ouder is dan mijn eigen vader. Ik had hier helemaal niet bij stil gestaan, omdat dit niet zo voelde. Het is heel gelijkwaardig en we konden het echt overal over hebben, zoals over feestjes en stappen.” Stijn beaamt dat: “Ik hoefde daarin geen vaderlijke rol te spelen en kon het gesprek voeren en Hielke vond het daardoor makkelijker om advies te vragen. Respect en vertrouwen vonden wij redelijk snel bij elkaar en dat vond ik ook wel belangrijk. Je gaat toch iets aan voor een langere tijd. Wij laten elkaar in elkaars waarde en dat vinden wij belangrijk.”
Overplaatsing
Eerst waren ze ‘buren’ en woonden we eigenlijk bij elkaar om de hoek. Hielke op de behandelgroep op het terrein in Goirle en Stijn in de wijk daarachter. Dit veranderde toen Hielke overgeplaatst werd naar een andere groep in Ossendrecht. Maar toen waren ze eigenlijk ook al wel echt vrienden en hadden wekelijks contact met elkaar. Hielke: “Toen mocht ik mensen op mijn telefoonlijst zetten waarmee ik contact wilde houden. Ik heb Stijn direct op mijn lijst gezet en mijn ouders hebben dat ook goedgekeurd. Stijn: “We zijn daar een keer naar de kermis geweest en hebben een keertje rondje centrum gedaan. Toch was het anders dan in het begin. Mijn omgeving vroeg wel eens ‘Heb je daar dan nog tijd voor? Natuurlijk zei ik dan! Hielke was gewoon mijn maat en dan doe je dat.” Hielke: “Ik heb het erg gewaardeerd dat jij dit deed Stijn. Het was wel toch dik een uur rijden en je hebt ook gewoon een gezin, dus ik vond dat wel echt heel tof. Het werd makkelijker toen ik meer vrijheden kreeg en ook weleens naar Goirle kon komen om te werken. Dat combineerden we dan met een bezoekje of een hapje eten.”
Goede match
Stijn: “Hielke en ik zijn 100% een goede match geweest. Je moet ook niet je best hoeven doen om zoiets te laten werken. Tuurlijk moet je het wel even de tijd geven en dat hebben wij ook gedaan. Bij ons werkte het gewoon gelijk en was het goed.” Hielke zegt lachend: “Klopt, soms zijn we misschien ook wel te veel hetzelfde. We proberen in onze drukke agenda’s altijd een plekje te vinden om elkaar te zien. En dan hebben we het over leuke en minder leuke dingen. Ik vind het fijn dat we wederzijds dingen kunnen delen. Stijn: “En dat we aan elkaar denken als we elkaar een tijdje niet spreken.”
Tips voor anderen
Voor andere maatjes hebben ze ook tips. Hielke: “Wees jezelf en probeer het gewoon eens. Je kan er weinig aan verliezen en een hoop mee winnen. Probeer jezelf open te stellen en de ander te vertrouwen, dan kan je een band met elkaar opbouwen. Stijn: “Heb respect voor elkaar en wees open en eerlijk. Maar ook is het belangrijk om te weten wie de begeleiders, ouders en verzorgers zijn, maar je hoeft hen niet over alles te informeren. Hielke is voor ons gezin een bonuszoon. Zo voelt dat ook voor mijn vrouw en kinderen.” Stijns vrouw valt in: “We hebben het er wel goed samen over gehad, want het vraagt ook wel iets om op deze manier een verbintenis met iemand aan te gaan en die persoon zo toe te laten in je gezin. En dan wil ik graag het compliment naar jou maken, Hielke. Je hebt laten zien dat je kan afstemmen en dat je respect had voor ons allemaal. Je hebt zelf jouw pad gekozen en dat heb je hartstikke goed gedaan!”
Hielke is in januari geslaagd voor zijn rijbewijs en kan hem eind deze maand gaan ophalen. Hij belde direct Stijn op of hij op zijn begeleiderspas lijst wilde komen te staan omdat hij nu nog geen 18 is en moet rijden met een coach. Stijn wilde dit natuurlijk direct en ze kunnen niet wachten op hun eerste ritje. Biedt ook weer andere mogelijkheden, bijvoorbeeld dat Hielke de taxi voor Stijn kan zijn. Stijn vertrouwt zijn auto dan ook aan hem toe. Altijd tof voor een feestje toch?! zegt Stijn.
Maatje worden?
Ben jij na het lezen van dit verhaal enthousiast geworden en wil je ook maatje worden? Kijk hier voor meer informatie.
