“Ik wilde de eerste signalen niet zien”
De voordeur gaat niet zomaar open. Eerst haalt Milou (29) alle dubbele sloten eraf. Haar ex-partner heeft een gebieds-, straat- en contactverbod, maar toch neemt Milou het zekere voor het onzekere. Zo leeft ze al jaren. Op haar hoede, in angst, in overlevingsstand. Wat begon als een tienerliefde eindigde bijna in moord. “Het gedrag van mijn ex blijft onvoorspelbaar, maar we proberen het normale leven weer op te pakken.” Heb jij behoefte aan een luisterend oor, of zoek je hulp? App of bel anoniem met: 06-12728491
Milou was zeventien toen ze verliefd werd op haar twee jaar oudere ex. De begintijd was leuk, maar al snel kwamen de rode vlaggen. “Hij was jaloers, brak mijn telefoon doormidden, sloeg een raam in, greep me hardhandig vast en deelde zijn eerste klappen uit”, somt Milou op. “Als ik iets deed wat hem irriteerde, zei hij: Je moet je ogen openhouden, anders stomp ik ze dicht. Ik wilde de eerste signalen niet zien. Het is overal wel iets, dacht ik. Het gras is niet groener aan de overkant en ik ben zelf ook niet de makkelijkste. Ik liet me niet slaan, maar duwde hard terug. Waar twee vechten, hebben twee schuld. Zo praatte ik het telkens goed.”
“Waar twee vechten, hebben twee schuld. Zo praatte ik het telkens goed.”
Zwanger
Na meerdere pogingen om hem te verlaten, bleef Milou toch terugkomen. “Hij had spijt en beloofde aan zichzelf te werken. Ik gaf hem nog een laatste kans. Toen raakte ik ongepland zwanger. Ik was blij, een kind is een geschenk. Maar mijn ex wilde het niet en was paranoïde. Hij dacht dat ik hem erin had geluisd, dat het kind van een ander was. Toen ons meisje was geboren, draaide hij bij. Buiten pronkte hij met de kleine, maar thuis deed ik alles alleen. Ik liep op mijn tenen. Als de baby teveel geluid maakte of het huis te rommelig was, werd hij woest.”
Afhankelijk
Het was zwaar voor Milou. “Mijn ex kon zijn emoties niet uiten. Alles liep meteen uit op ruzie, klappen, gevechten. Hij had een kort lontje en sloeg spullen kapot, ook waar de kleine bij was. Hij kocht alleen maar dingen voor zichzelf. Als ik iets nodig had, moest ik er maanden om zeuren. Ik was totaal afhankelijk van hem. Hij beheerde ons geld. Ik had geen pinpas of eigen rekening. Ik combineerde het moederschap met een drukke baan, maar mijn ex zat vooral op de bank. Hij dronk rustig zijn bakkie koffie, terwijl ik steeds meer in angst leefde.”
“Hij dronk rustig zijn bakkie koffie, terwijl ik steeds meer in angst leefde.”
Lieve vrede
“Hij was denigrerend en ging over mijn grenzen heen”, gaat Milou verder. “Ik telde niet voor hem. Als ik de was had gestreken en opgevouwen, gooide hij de wasmand voor mijn neus om, zodat ik weer opnieuw kon beginnen. Ik was altijd bezig om de lieve vrede te bewaren, vooral voor mijn dochter die veel van onze spanningen en ruzies meekreeg. Ik dacht: dit moet stoppen, ik móét weg. Ik zocht hulp en had een gesprek met Sterk Huis op een geheime locatie. Mijn hart bonsde in mijn keel: wat als hij erachter kwam? Ik had het gevoel dat hij me altijd en overal in de gaten hield, waardoor ik verdere hulp weigerde. Heel voorzichtig trok ik mijn eigen plan. Ik zocht alles uit: welke instanties kon ik benaderen, had ik recht op toeslagen, kon ik een huisje krijgen? Ook poetste ik stiekem bij een goede vriendin om wat eigen geld te sparen. Zo had ik in ieder geval geld voor benzine en een hotel als mijn dochter en ik zouden vluchten.”
“Dit moet stoppen, ik móét weg.”
Wapenbezit
Milou veegt haar tranen weg. “Ik huil omdat ik het niet netjes vind wat ik heb gedaan, dat ik alles stiekem uitzocht en regelde. Zo zit ik niet in elkaar. Maar het moest, het was onze enige redding. Ik vond het eng om de stap te zetten, om écht te vertrekken. Maar het moment diende zich snel aan toen ik thuis een wapen vond. Wat moest ik doen: hem verraden? Woester kon ik hem niet maken. Toen hij even de deur uit was, belde ik toch de politie. Mijn ex belandde in de gevangenis wegens verboden wapenbezit en gaf toe dat hij ons iets wilde aandoen. Hij had vaker gedreigd: Als je ooit bij me weggaat en ik mijn dochter niet meer kan zien, zie jij haar ook nooit meer.”
“Als je ooit bij me weggaat en ik mijn dochter niet meer kan zien, zie jij haar ook nooit meer.”
Zwart voor zijn ogen
Of het ook echt op femicide was uitgelopen, durft Milou niet te zeggen. “Maar als het zwart voor zijn ogen werd, had hij zichzelf niet in de hand. Toen hij in de gevangenis zat, kon ik veilig de stap naar mijn nieuwe huis maken.” Naast Milou zit haar nieuwe vriend, Bas. Ze houden elkaar stevig vast. “Ik ben zo blij met hem. Nu weet ik hoe het ook kan”, zegt Milou. “Het is geen makkelijk begin van een relatie. Mijn ex is alweer een tijdje vrij, wat spanning geeft. Hij heeft een gebieds-, straat- en contactverbod en is momenteel rustig, maar het kan zomaar weer zwart voor zijn ogen worden. Ik probeer alles een plekje te geven en door te gaan met leven, maar dat is moeilijk. Ik ben ontzettend moe. ’s Nachts ben ik veel aan het verwerken in mijn slaap.”
Masker
Milou hoopt dat de situatie rustig blijft, vooral voor haar dochter. “We hebben een bezoekregeling en er komt een ouderschapsplan. Dat is spannend. Ik heb mijn dochter lang beschermd tegen haar vader. Daarom ging ik destijds ook niet bij hem weg, om de klappen op te vangen. Hij kon agressief zijn, maar heeft haar gelukkig nooit echt geslagen. Mijn dochter heeft recht op haar vader, dat ga ik niet tegenhouden. Van binnen voel ik me verslagen en boos, maar voor mijn dochter zet ik mijn masker op. Samen kijken we naar foto’s van haar vader. Dan laat ik haar weten: Hij is je papa, je mag bij hem zijn als je dat wil.”
Vrij
“Ik denk dat ik pas echt kan ontspannen als mijn dochter volwassen is. Tot die tijd zal het onzeker blijven. Maar ik ben blij dat ik de stap heb gezet. Ik wist niet dat ik zo sterk was.” Ook Bas is trots: “Het was een slechte film, maar je hebt jezelf losgemaakt. We houden onze rug recht en gaan door. De situatie heeft Milou getraumatiseerd en gevormd, dat merk ik aan alles. Laatst vroeg ik of ze mijn werkbroek had gezien. Ze verstijfde helemaal: Sorry, vergeten te wassen. Ik stelde haar meteen gerust: Maak je niet druk, ik trek gewoon een spijkerbroek aan. Ook vraagt ze nog steeds om toestemming als ze naar een vriendin gaat. Dan zeg ik: Ga gewoon, je hebt mijn toestemming echt niet nodig. Je bent vrij.” Milou knikt: “Dat kan ik nog steeds niet helemaal geloven. Hopelijk gaat de toekomst me meer vertrouwen geven.”
“We houden onze rug recht en gaan door.”
Heb jij behoefte aan een luisterend oor, of zoek je hulp? App of bel anoniem met: 06-12728491 of kijk op deze websitepagina voor meer informatie
