Vivian en Ester van Sterk Huis zijn op studiereis in Noorwegen. Uit de eerst voorbereidingen wordt duidelijk dat in Noorwegen de zorg meer centraal, op één plek, geregeld is: de rol van wijkteam, gezinsvoogd, veilig thuis en raad voor de kinderbescherming ineen. Uit de stukken blijkt dat Nederland minder versnipperd zou kunnen werken. Om andere te inspireren houden ze een blog bij. Graag delen wij met jullie een dag in Trondheim
Dag 2 van onze studiereis, in een zonovergoten Trondheim. Na een stadswandeling in de vroege ochtend, werden we alweer hartelijk ontvangen. Bij het Jobbhuset van Trondheim-centrum. In een voormalig kerkgebouw, zoals je je de gebouwen herinnert uit de series Pippi Langkous en Emil, komen jongeren vanaf 18 jaar, die geen werk hebben, en ook geen studie (meer) volgen. En ook nogal eens kampen met een drugs- of gameverslaving, maar daar wel vanaf willen. Psychische problemen hebben, en een laag zelfbeeld. In Jobbhuset werken coaches en ervaringsdeskundige assistenten die de jongeren in groepen hun zelfvertrouwen versterken, en daarmee hun motivatie en met hun werken aan kansen op werk of terugkeer naar onderwijs.In cursussen die ‘onder water’ gestructureerd zijn, en vooral veel ruimte laten voor het tempo en de behoeften van de groep. In de informele setting van het Jobbhuset, aan de ping pongtafel, wandelend, sportend of waar dan ook. En opgevolgd door maandenlange individuele nazorg, trainingen om de jongere voor te bereiden op werk, jobcoaching, of misschien wel een ervaringsplaats in de keuken van het Jobbhuset. De werkers van het Jobbhuset zorgen er tevens voor dat de jongeren een uitkering krijgen en bepalen met hen de voorwaarden die daaraan gekoppeld worden, en zelfs de hoogte van de uitkering is maatwerk.
Een openhartig verhaal van ook de ervaringsdeskundige Even, die ooit 16 uur per dag gamend doorbracht. Voor ons is Jobbhuset een samenvoeging UWV en Jongerenwerk, en dit ontschotte werken is een voorbeeld voor ons.
Na een heerlijke lunch, Spaanse tapas in Noorwegen, echt waar, zijn we met de taxi naar Trondheimsporten gegaan, een verzamelgebouw met oa onderwijs voor 2000 studenten van het volwassenonderwijs en medewerkers van het sociale domein, alles onder één dak.
Camilla en Jannicke vertelden over hun outreachende werk in een ander deel van Trondheim voor jongeren van 13 tot 25 jaar, gericht op drugs- en criminaliteitspreventie. Respect, beschikbaarheid, geduld en achter hun gedrag kijken zijn hun uitgangspunten. Er is de mogelijkheid om op te schalen naar Wraparoundcare, een intensieve behandeling/begeleiding voor 18- tot 25-jarigen die te maken hebben met drugsproblemen, criminaliteit en psychische problemen. Het sterke karakter hiervan is de jongere helpen door de systemen heen die horen bij het volwassen worden en het niet opgeven. ‘The Indian Raindance will always work, cause they never stop the dance before it rains.’ Deze zin is een goede weergave van hun overtuiging.
Na de bevlogen verhalen van deze ‘jongerenwerkers’, volgde een ietwat technisch verhaal over de recente reorganisatie van de NAV, en hun spiksplinternieuwe Jongerenafdeling. Manager Tone was duidelijk trots op deze afdeling, die het (eindelijk) mogelijk maakt echt integraal te werken. Ook vertelde hij over het onderwijssysteem, dat is gebaseerd op het stevig verankerde en breed genoemde gelijkheidsbeginsel. Dat overigens scheurtjes vertoont, vertellen ook alle sprekers erbij. De verschillen tussen mensen, arm en rijk, kansarm en kansrijk worden (ook) hier groter. Iets wat nieuw is voor de Noren en waar ze duidelijk mee worstelen. En ook herkenbaar zijn de dilemma’s van de jongeren, prestatiedruk, keuzestress, social media etc. Generation Perfection, in de woorden van Camilla. Die sprak overigens liever over push-outs en drop-outs. Eye-opener voor ons: hoe bizar het is met deze jongeren al snel te praten over hun resultaten over pak m beet zes maanden. Hier doen ze dat anders!
Na een wandeling in de zon, picknick met een drankje aan het water, zijn wij klaar voor de avond. Ditmaal wacht de Thai, nadat we gisteren te gast waren in een traditioneel Noors eethuisje. Ook dat was uit de films van Pippi en Emil gekropen.
