Bij Sterk Huis verblijven elk jaar tientallen kinderen in de vrouwenopvang. Vaak komen zij mee met hun moeder. Gevlucht uit een onveilige thuissituatie door huiselijk geweld, mishandeling of dreiging. Je kan je voorstellen dat het heel spannend is om tijdelijk in de opvang te wonen. Wij vroegen Coen hoe hij het bij Sterk Huis vindt.
Coen
Naam: Coen (10)
Zit in: groep 6
Woont: sinds een half jaar met zijn moeder en zusje (1) in de vrouwenopvang.
Je wist niet… “Dat we weggingen. Ik zat in de auto en mijn moeder zei dat ik naar de tandarts moest, maar opeens gingen we naar de crisisopvang. Daarna zijn we hier gaan wonen.”
In het begin… “Was ik boos op mama omdat ze me had meegenomen. Maar toen heeft ze het me helemaal goed uitgelegd en nu begrijp ik het wel.”
Wij zijn hier gekomen… “Omdat mijn moeder er niet meer tegen kon dat ze zoveel ruzie met mijn vader had. Hij was vaak boos op haar en ik hoorde ze schreeuwen. Ik ga nu elke week naar mijn vader. Daar woont mijn grote broer van 18 ook nog.”
Ik denk niet…”Dat we ooit weer bij papa gaan wonen. Dat kan niet, zegt mama. Ik vind dat best verdrietig en in het begin moest ik er ook aldoor aan denken dat mijn vader en mijn moeder nooit meer bij elkaar wonen. Maar nu ben ik maar gestopt met daarover nadenken. Ik weet toch dat het niet gaat gebeuren, dus kan ik er maar beter overheen zijn.”
Ik verveel me vaak… “Want ik heb zo’n beetje alles al gedaan wat je hier kunt doen. Je kunt naar de speeltuin en computeren, maar meer is er niet echt. Ik mis thuis en de dingen die ik daar had en deed. Ik kon alleen wat kleren meenemen en wat speelgoed. En gelukkig het konijntje dat ik bij de geboorte van mijn broer kreeg. Ik mis mijn vrienden, maar ik heb wel nieuwe vrienden gemaakt. Op school zitten leuke jongens en hier in huis is Ferry mijn beste vriend.”
Soms ben ik gelukkig… “”Maar ik ben ongeveer even vaak niet zo blij. Het leven in de opvang is zwaar, vind ik. Ik mis mijn oude leven heel erg.”
