Coalitie Naar Thuis:
samen de carrousel stoppen
Er groeien in Nederland rond de 50.000 kinderen op buiten hun eigen gezin, waarvan bijna 25.000 kinderen in pleeggezinnen en gezinshuizen. Hieronder zijn jongens en meisjes die zich nergens thuis voelen, die soms zelfs nooit écht een thuis gehad hebben. Een tekenend en ondertussen landelijk bekend voorbeeld is Alicia, van de aangrijpende documentaire uit 2017. Het verhaal van een meisje dat opgroeit binnen Jeugdzorg maakte veel los in het (specialistische jeugd)zorglandschap en daarbuiten.
De documentaire was voor veel mensen een wake up call: de carrousel moet gestopt worden. Dat vindt ook Sterk Huis. Lian Smits (Bestuurder), Hilde Gersjes (Manager Pleegzorg en Gezinshuizen) en Miranda de Laat (Gedragswetenschapper, behandelgroepen in de leeftijd van 12 tot 18 jaar) van Sterk Huis maken onderdeel uit van het landelijke initiatief ‘Coalitie Naar Thuis’. Tijdens een informeel rondetafelgesprek delen zij hun visie.
Het begint met waarneming.
“Alicia krijgt het verwijt krijgt dat zij een moeilijk kind is”, vertelt Lian. “Dat was ze aanvankelijk niet. Maar ze heeft wel heel veel meegemaakt. Ze is keer op keer in de steek gelaten. Het kind betaalt de rekening; ik zou er ook moedeloos van worden als niemand mij wilde hebben. Uiteindelijk uit zich dat in dit geval in lastig gedrag. Is dat niet begrijpelijk?”
“In de documentaire zie je dat Alicia steeds een bepaalde leeftijd bereikt, waardoor ze niet meer zo goed binnen de groep past waar ze op dat moment in zit. En dan wordt ze weer ‘doorgedraaid’ naar een nieuwe groep”, duidt Miranda. “Dat is die carrousel: het steeds doorplaatsen van jongeren, vaak naar steeds zwaardere groepen en behandelvormen.”
Er is ook herkenbaarheid.
“In dezelfde periode als de film uitkwam, speelden er bij ons een paar vergelijkbare cases”, gaat Hilde verder. “Er was een jongen waarvan we eigenlijk allemaal vonden dat we hem moesten kunnen helpen. Toch is het ons niet gelukt. Hij ging naar een gesloten instelling, omdat er in een open setting simpelweg (nog) geen passend aanbod voor hem was. Dat frustreerde. De film ‘Alicia’ was ook voor ons een scherpe wake up call: hier moesten we iets mee. Er kwam een nieuwe case op ons pad, van een meisje dat steeds moelijker gedrag liet zien. Zij was al een aantal keer doorgeplaatst. Niemand kon haar vertellen wat haar toekomst was. Ook hier was er sprake van opname in een gesloten instelling. Dat voelde voor ons allemaal zó slecht. Dus toen hebben we – binnen en buiten Sterk Huis – de krachten gebundeld om samen te bekijken waar dit meisje nou écht op haar plaats zou zijn. We moesten haar helpen, maar hoe? En waar?”
Lees verder in ons online magazine www.sterkmagazine.nl
