“Wij genieten als we haar zien genieten”
Jarenlang speelden Heidi (51) en haar man Roald (52) met het idee om een pleegkind in huis te nemen. Dochter Tess (19) was meteen enthousiast, maar zoon Nick (22) moest nog even aan het idee wennen. “Maar ach, het is eigenlijk ook heel mooi”, besloot hij. Dus werd de knoop doorgehakt. Sinds februari 2021 heeft het gezin een plekje in hun huis en hart voor de nu vijfjarige Zoë. “We hebben voor weekend- en vakantiepleegzorg gekozen, zodat ik het goed kan combineren met mijn werk bij Amarant”, vertelt Heidi.
Heidi werkt al dertig jaar bij Amarant. Lange tijd als gezinsbegeleider, maar inmiddels als gezinsbehandelaar binnen Ouder–Kind waar ze ouders met een licht verstandelijke beperking opvoedondersteuning biedt. Verder maakt Heidi voor Signs of Safety samen met ouders en hun netwerk veiligheidsplannen, waarmee het thuis veiliger wordt voor kinderen. “Het heeft altijd in me gezeten om mensen te helpen. Vandaar ook de keuze voor pleegzorg. Het combineert mooi met mijn werk.”
Wat past bij ons?
De stap naar pleegzorg was niet zomaar gemaakt voor Heidi’s gezin. “We wilden al jarenlang zoiets doen, maar zochten naar de juiste vorm. Tijdens een vakantie in Thailand bezochten we een weeshuis”, blikt Heidi terug. “Maar adoptie was geen optie meer, gezien onze leeftijd. We hebben toen voor iets heel anders gekozen: tijdelijke opvang van straathonden uit Gran Canaria die een nieuw thuis in Nederland kregen. Dit hebben we acht jaar gedaan. Daarna bleven onze gedachtes over pleegzorg terugkomen. We bezochten meerdere informatiebijeenkomsten van Sterk Huis, waar we alle mogelijkheden ontdekten en wat het beste bij ons past.”
Keuze van het hele gezin
Het belangrijkste voor Heidi en Roald was dat het hele gezin achter de keuze stond. Dochter Tess was meteen enthousiast, maar zoon Nick had eerst nog zijn bedenkingen. “Hoe zit het met mijn privacy en moet ik het kindje ook de hele tijd vermaken? We hebben het goed besproken. Toen mijn ouders zeiden dat de pleegzorg niet mijn verantwoordelijkheid was, dacht ik: ach, laten we het maar doen, het is eigenlijk ook heel mooi.” Heidi: “Het balletje ging toen snel rollen. In april 2020 hebben we de STAP-cursus gevolgd. In februari 2021 werd Zoë bij ons geplaatst.”
Levensboek
“Het fijne van het pleegzorgtraject is dat vooraf – aan de hand van een levensboek – goed in beeld wordt gebracht wat je als pleeggezin kan bieden en wat bij je past. Vanwege onze drukke levens kwamen we al snel uit bij weekend- en vakantiepleegzorg (deeltijd). Onze voorkeur ging uit naar een jonger kind, ergens in de leeftijd van 0 tot 10 jaar, omdat onze eigen kinderen zelf net de pubertijd uit waren.”
Vertrouwd
Roald: “Het was bijzonder om te zien dat Zoë al zo snel op haar gemak was bij ons thuis. Ze ging meteen mee in het ritme, in onze structuur. Inmiddels komt ze al ruim twee jaar bij ons en gaat het helemaal vanzelf. Als ze op vrijdagavond binnenkomt, schuift ze meteen gezellig aan bij het eten en twee uur later ligt ze op bed. Dat voelt heel vertrouwd en gewoon voor iedereen.” Heidi: “Zoë is om het weekend bij ons. De vakantieperiodes gaan altijd in overleg. In het begin was ze vaker bij ons, zelfs een tijdje volledig. Zoë kon tijdelijk niet thuis wonen. Tijdens de zoektocht naar een voltijdpleeggezin werd ons gevraagd haar volledig in huis te nemen. Dat hebben we gedaan, maar al snel bleek dat toch teveel. We kregen het niet goed gecombineerd met ons drukke leven. Een vierjarige heeft je volledige aandacht nodig.”
Zorg voor jezelf
Tijdens deze periode leerde Heidi dat je als pleeggezin ook goed voor jezelf moet zorgen. “We zeiden ja op tijdelijke voltijdpleegzorg, omdat wij de enige vertrouwde mensen voor Zoë waren en ze aan ons gehecht was. Maar hoe graag je ook wil helpen, je moet ook echt aan jezelf denken. Anders hou je het niet vol en heb je uiteindelijk niks meer te bieden. Dat is ook meteen mijn tip aan potentiële pleegouders: doe wat je kan, alles is goed. Mensen zijn vaak bang dat weekend- en vakantiepleegzorg niet voldoende is. Ze kiezen voor voltijdpleegzorg, omdat ze zich anders niet nuttig genoeg voelen. Maar het belangrijkste is dat jij het volhoudt en het leuk blijft vinden, ook in het belang van het kind. Als langdurige pleegzorg bij je past, supergoed. Maar al het andere wat je doet, is ook heel waardevol. Er zijn veel pleegouders nodig, in allerlei vormen.”
Genieten
“Voor ons klopt deze deeltijdvorm”, gaat Heidi verder. “Het is mooi dat je een kind zoveel kan geven met de kleinste, voor ons heel normale, dingen. Samen zwemmen, kletsen, knutselen of een boekje lezen in haar vertrouwde roze unicorn-hoekje op onze zolder. Wij genieten als we haar zien genieten.” Voor Heidi heeft het zorgen voor Zoë niets met werk te maken. “In het begin had ik weleens de neiging om met een hulpverlenersbril naar haar situatie te kijken, maar dat heb ik losgelaten. Dat werd ook aangegeven door Sterk Huis: pas op, je bent pleegouder, geen hulpverlener. Door mijn werk bij Amarant was dat soms lastig. Je ziet alles: dit heeft Zoë nodig, dit moeten we nog regelen voor moeder. Maar het was fijn om dit aan anderen over te laten, aan haar gezinsvoogd, anders zou ik de hele tijd aan het werk zijn. Thuis kunnen we gewoon ontspannen, leuke dingen doen. Dat is precies was Zoë van mij nodig heeft.”
Stukje ervaring
“Toch heeft mijn ervaring als hulpverlener ook voordelen thuis”, zegt Heidi. “Ik kan makkelijk aansluiten bij de moeder van Zoë en begrijp waar dingen vandaan komen. Dat stukje ervaring neem ik mee, om dingen anders te zien en te begrijpen waarom iemand op een bepaalde manier handelt. Door mijn hulpverleningsachtergrond kan ik ook achter het gedrag van Zoë kijken. Ze zegt vaak: Ik vind jou super-, super-, superlief. Dat is heel schattig, maar een kind van vijf hoort een volwassene niet zo te pleasen, dat komt ergens vandaan.” Tess: “Ze strooit de hele dag met complimenten. Dat stukje komt uit haar rugzakje. Ze wil lief en aardig gevonden worden.”
Animatieteam
Tess lijkt op haar moeder. Ze wil ook graag anderen helpen. Daarom studeert ze pedagogiek en helpt ze vrijwillig een kindje met een meervoudige beperking. “Maar die ervaringen gebruik ik thuis niet. Hier ben ik gewoon een grote zus-figuur voor Zoë. Het is ook leuk om papa en mama in actie te zien als pleegouders. Dat Zoë precies weet aan wie ze iets moet vragen, net zoals wij dat als kind wisten. Papa pakt een glas drinken voor je, maar mama zegt dat je dat ook makkelijk zelf kan”, lacht Tess. “Het is ook schattig om te zien dat papa zich, net als vroeger door ons, laat make-uppen of schminken door Zoë.” Nick: “Of dat papa en mama allebei tegelijk naar buiten rennen als Zoë wil bellenblazen. Ze staan als een animatieteam voor haar klaar.”
Liefde en plezier
“Ja, we halen er veel liefde en plezier uit”, bevestigt Roald. “Zoë heeft humor. Het is een leuk en bijdehand kind.” Heidi: “Ze is ook heel puur. Laatst werden we in het bos aangesproken door een ouder echtpaar als de ouders van Zoë, waarop ze heel wijs reageerde: Dat zijn mijn ouders niet hoor. Mijn mama is soms ziek. Daarom ga ik vaak bij mijn pleegmama- en papa logeren. Wat heerlijk die eerlijkheid en openheid, dacht ik. Trots wandelden we verder als pleeggezin.”
