Radiomaker, dj en presentator Giel Beelen verbleef in februari een nacht in een vrouwenopvangcentrum van Kompaan en De Bocht. Hij deed dit voor De Week van het Vergeten Kind. Tijdens deze week wordt aandacht gevraagd voor 32.000 kinderen die noodgedwongen opgroeien in opvangcentra. “Het was hartverwarmend en hartverscheurend tegelijk.”
“Eigenlijk besloot ik een nacht in het crisiscentrum door te brengen dankzij Dinand Woesthoff. De Week van het Vergeten Kind is de voormalige Guusje Nederhorst Foundation. Hoe Dinand daar in stond, hoe hij daar over sprak, het deed me wat. Ik dacht dat ik niet op mijn plaats zou zijn, omdat ik geen ouder ben. Dat ik niet zou weten wat ik moest doen. Maar ik voel en weet wel hoe belangrijk de crisishulp is. Met Serious Request doen we veel voor kinderen in het buitenland. Maar dan begint het toch te kriebelen: vind je de kinderen in Nederland dan niet belangrijk? Ik vertelde Dinand dat ik de uitdaging aan wilde gaan; maar alleen als het echt uit mijn hart kwam. Hij raadde me toen aan om gewoon eens te gaan kijken. Om een nacht in de opvang te spenderen. Iemand van de redactie heeft het één en ander geregeld. En zo mocht ik een nacht doorbrengen bij de crisisopvang van Kompaan en De Bocht. Dat was heel spannend. Vooral omdat je ergens op wordt gehaald en je niet weet waar je terecht komt.”
Oude wonden
“Bij binnenkomst ben ik meteen mee gaan draaien. Het was etenstijd, dus ik hielp met de afwas en speelde met de kinderen. Als radiomaker ben ik ontzettend nieuwsgierig. Het duurde niet lang voor ik de kinderen vroeg hoe het voor hun was. Hoe is het om daar te wonen? Wat heb je meegemaakt? Kinderen zijn goudeerlijk, maar je moet oppassen dat je geen oude wonden openrijt. Bij de vrouwen en begeleiders in de crisisopvang was het eerst even afwachten. Toen vier moeders besloten te gaan roken, ben ik aangesloten. Ik heb daar bijna de hele avond gestaan. We hebben de hele nacht gekletst. Je merkt al gauw aan iemand of diegene wil praten over wat hem of haar is overkomen. En ik zou heel slecht zijn in mijn werk, als ik dat niet aan zou voelen. Uiteindelijk was het heel gezellig.”
“Kinderen zijn goudeerlijk”
Zonder microfoon
“Dat ik als presentator op radio en tv kom, heeft hopelijk wat positiefs gebracht. Een paar vrouwen in de opvang kenden mijn show en luisterden wel regelmatig. Ze waren ook nieuwsgierig naar mij. Hopelijk voelden ze dat ik oprecht was. Er waren geen camera’s of microfoons bij die avond. Dat helpt natuurlijk ook. Deze ervaring was echt voor mezelf. Ik denk dat ze dat doorhadden. Dat ik een Bekende Nederlander ben, heeft daar hopelijk positief aan bijgedragen.”
Hetzelfde lot
“Er zijn geen specifieke momenten die me bij zijn gebleven. Het was meer het totale gevoel. De saamhorigheid, die is blijven hangen. Ik had van tevoren niet verwacht dat deze mensen elkaar zo zouden helpen. Iedereen probeerde elkaar op te beuren, uit het negatieve te praten. Eigenlijk met steeds dezelfde woorden voor een andere situatie. Deze vrouwen zijn bij elkaar gezet door het lot, maar de verbintenis is enorm. Natuurlijk hebben de heftige verhalen indruk gemaakt. Zoals een vrouw die door haar man werd mishandeld en niet veilig was in haar eigen huis. Dat je je eigenlijk nergens meer veilig kan voelen. Als je bij iemand de paniek terug ziet keren in de ogen, dat is verschrikkelijk.”
“Ik had echt tranen in mijn ogen”
Tranen in mijn ogen
“Ik moet voor mijn radioshow altijd overdreven vroeg op. Eigenlijk wilde ik wegsluipen als een dief in de nacht. Wat bleek? Een aantal vrouwen had gewoon hun wekker gezet. Zij stonden met mij mee op. Dat vond ik zo tof! Eigenlijk moest ik weg, maar dan krijg je een heerlijk, zelfgebakken eitje voor je neus en blijf je toch langer hangen. Ik had echt tranen in mijn ogen. Ik kreeg er een heel warm gevoel van. Altijd als ik mijn show begin, moet ik even wennen. Of ik nu uit een crisishuis kom, of van een festival. Maar de studio voelt als mijn woonkamer: ik deel alles met mijn microfoon en met de luisteraars. Ik kon mijn verhaal gelijk kwijt. De luisteraars konden reageren. Ik was blij dat ik meteen de studio in mocht. Ik kon snel de indrukken verwerken.”
Mannetje van de radio
“Een radioshow maken over mijn ervaringen in het crisishuis, dat lijkt me te privé. Maar als er geen regels, privacy of andere moeilijkheden aan vast zouden zitten, zou ik de avond precies zo laten horen als ‘ie was. Afgewisseld met wat muziek voor de sfeer. Ik blijf natuurlijk het mannetje van de radio. Die avond vroeg ik de bewoonsters ook naar hun favoriete muziek, dat doe ik bij iedereen. Het zou een erg mooi item zijn geworden. Heel intiem, maar ook een mooi verslag. Als ik een soundtrack bij de avond moest verzinnen, zou ik voor de thema’s ‘veiligheid’, ‘thuis’ en ‘groepsgevoel’ gaan. Dan kom je al snel bij het nummer Home van Dotan. Met de zin ‘We all stand together’. Dit nummer dekt de lading echter niet helemaal. Ik zoek namelijk iets gevoeligers, zoals ‘Home is where the heart is’. Alleen is dat dan weer de naam van een RTL-programma. Dat is een beetje jammer.”
Groter aanpakken
“Zonder enige twijfel ga ik komend jaar weer aandacht besteden aan de Week van het Vergeten Kind. Andere presentatoren, zoals Humberto Tan, pikten het nieuws dit jaar ook goed op. Ik heb er nog niet over gepraat met anderen, en weet nog niet hoe ik het aan ga pakken, maar ik weet zeker dat deze week groter opgepikt wordt in 2015. Ik ben er in mijn hoofd al mee bezig.”
Radiopodium
“Mijn radioprogramma is een podium. Allereerst een podium voor muziek. Voor bekende bands bijvoorbeeld, maar ook om mensen kennis te laten maken met nieuwe nummers. Hoewel een leuk en luisterbaar programma vooropstaat, ‘misbruik’ ik mijn programma graag voor goede doelen. Zolang het de luisteraar maar boeit. Als ik alleen een gironummer noem, is er voor de luisteraar (en voor mij) niets aan. Dan breng ik het wel met een lach, zoals met Serious Request of de Dopeshow. Dan wordt een serieus onderwerp aangepakt op een grappige manier. En dat is heel fijn. Als ‘Bekende Nederlander’ voel ik me wel verantwoordelijk. Het liefst zou ik zoveel mogelijk mensen helpen. Maar dan zonder met het vingertje te wijzen. Als alle andere radioprogramma’s tegelijkertijd een storing hadden. Als mijn show de enige on air zou zijn. En als iedereen daar dan tegelijkertijd naar zou luisteren, dan zou ik mijn luisteraars meegeven: wees lief voor jezelf. Want dan ben je automatisch ook lief voor een ander.”
De Week van het Vergeten Kind
De Week van het Vergeten Kind werd in 2011 gestart. De stichting vraagt aandacht voor de situatie van kinderen in opvangcentra. Kinderen die op jonge leeftijd al veel meegemaakt hebben en terecht zijn gekomen in sobere Nederlandse opvanglocaties met minimale speelmogelijkheden.
Verborgen kinderleed is niet ver weg, maar gewoon bij ons om de hoek. Soms op geheime locaties, om hun veiligheid te garanderen. De stichting wil dat de overheid zich maximaal inzet, zodat kinderen niet de dupe worden van de herzieningen in het zorgstelsel. Ook willen zij dat elke gemeente een minimum kwaliteit aan jeugdzorg kan bieden. Kinderen in opvanglocaties kunnen niet hun eigen stem laten horen. Wie komt er voor hun op?
Meer informatie: www.hetvergetenkind.nl
Bekijk het artikel in STERK magazine
https://issuu.com/bureauzuid/docs/4975_kompaan_magazine_online
