Een tattoo is heel persoonlijk. Het kan je aan iets herinneren, iets over jezelf vertellen, iets verhullen of gewoon iets zijn wat je mooi vindt. Drie cliënten van Sterk Huis vertellen over de betekenis van hun tatoeage.
Anoniem
“Op mijn arm staat ‘Het verleden is het verleden’. Ik liet de tattoo een paar maanden geleden zetten. Ik heb veel meegemaakt. Dingen die ik liever vergeet. Dingen die maar beter vergeten kunnen worden.”
Ik wilde graag een tattoo met een diepere betekenis en in een mooie taal. Ik vond dit mooi en heb er maar een maand over nagedacht. Als ik naar mijn tatoeage kijk, weet ik dat ik verder moet gaan. Vooruit moet kijken. Ik ben er heel trots op. Mensen zeggen er vaak iets over. Altijd positief. Dat ze de tattoo mooi vinden. ‘Dankjewel’, zeg ik dan. En soms leg ik de betekenis uit. Mensen vragen gelukkig niet verder. Kompaan en De Bocht helpt me. Ik durf meer, ben zelfverzekerder geworden. Een tatoeage is wel verslavend. Ik ben nu al over de volgende aan het nadenken. Ik ga niet naar dezelfde tatoeëerder. Daar heb ik wel spijt van. Ik vind de tekst lelijk gezet. Er missen wat kleine stukjes. Ik weet nu een hele goede, hij heeft mijn moeder ook getatoeëerd.
Tips voor andere meisjes zijn: denk eerst na voordat je iets laat zetten. En laat niet zomaar iets zetten. Of bij zomaar iemand. Een andere tatoeage kreeg ik als verjaardagscadeau, toen heb ik er helemaal niet over nagedacht. Bij mijn tatoeage weet ik wat ik moet onthouden. Dat alles voorbij gaat.
Klaudia
“Ik heb mijn tattoo zelf getekend. Ik heb er heel lang over nagedacht. Een paar jaar. Een tatoeage moet voor mij betekenis hebben, hij mag niet alleen mooi zijn. Er staat een feniks op mijn schouder.
Ik heb veel Harry Potter gelezen, daar zit ook een feniks in. Een feniks komt uit sprookjes en legendes en heeft twee betekenissen. Als zo’n beest sterft, komt hij terug tot leven. Hij herrijst uit zijn eigen as. Dat betekent voor mij dat ik weer opsta als ik val. En als er iemand doodgaat, komt die ook terug. De tweede betekenis is vrijheid. Vogels zijn vrij. Ze doen wat ze willen. Ze hebben de ruimte en kunnen alles zien. Ik wil ook vrij zijn. Ik kijk naar mijn tatoeage als ik moeilijke momenten heb.
Ik wil nog een tatoeage, maar moet nog bedenken wat voor één. Ik wil iets met familie. Iets waarin mijn vriend en dochtertje zijn verwerkt. Een drie-in-één-tattoo. Het is voor mij belangrijk dat de tattoo apart en uniek is. Dat nog niemand anders hem heeft. En dat ik ‘m zelf kan tekenen. Ik weet dat ik goed en mooi kan tekenen. Daarom wil ik later graag een tattoo-studio. Zo kun je mijn tekeningen niet op papier bewaren, maar op je lichaam. Niet met potlood, maar met inkt. Dat blijft. En dan kan iedereen mijn kunst zien.
Als mijn dochter ouder en groter is, en ze wil een tatoeage, dan moet ze eerst goed nadenken. Ze moet eerst bedenken wat voor plaatje ze wil en welke betekenis er achter zit. Misschien mag ik het dan tekenen. Dat hoop ik.”
Hannah
“Ik heb overal tatoeages. Mijn eerste werd gezet toen ik zestien was. Respect for who I am, stond er. Ik zou willen dat ik die tekst zelf had bedacht. Maar het was mijn pooier die me dwong om die tattoo te nemen.
Na een jaar, toen ik zeventien was, besloot ik dat ik weg wilde. Zodra ik een uitweg zag, vluchtte ik naar mijn moeder. Zij schrok heel erg van de tatoeage en geloofde niet dat ik dat zelf zou hebben gewild. Dezelfde dag nog belde ze Jeugdzorg. We hebben toen ook aangifte gedaan. Ik ben in een gesloten instelling geplaatst. Dat was heel erg wennen. Je hebt geen vrijheden meer, alles is anders.
De instelling vergoedde een deel van de laseroperaties om de tattoo te verwijderen. Dat verwijderen deed ontzettend veel pijn. Na zeven sessies waren er nog eens zeven nodig, die ik zelf moest betalen. Ik was achttien en zat in een gesloten instelling. Ik had geen geld voor die sessies. Toen besloot ik de tattoo te laten coveren. Ik koos zelf de bloemen. Het moest groot, zodat de oude tattoo werd overlapt. Ik vind het erg mooi nu. Het is fleurig. Als ik in de spiegel kijk, word ik wel blij.
Later heb ik meer tattoos laten zetten. Die op mijn arm past bij de bloemen. Er staat ‘No one understands’. Niemand begrijpt wat ik heb meegemaakt. Wat ik heb gezien. De mensen dichtbij mij moesten wel even wennen. Alleen mijn moeder had de oude tattoo gezien. Als iemand ernaar vraagt, vertel ik niet wat er is gebeurd. Dat gaat ze niets aan. Ik heb het al zo vaak uitgelegd. Maar praten is wel een goede therapie hoor. Je leert om te gaan met je eigen verhaal zonder gelijk in tranen uit te barsten. Kompaan en De Bocht betekende voor mij een nieuwe kans. Openingen, die ik met liefde kan vullen.
Mijn zoon is aanwezig bij elke tattoo die ik laat zetten. Hem ga ik niet vertellen wat er is gebeurd. Hij vindt mijn tattoos mooi, probeert de bloemen soms te pakken. Op straat reageren mensen ook wel eens: ‘Mevrouw, is dat echt?’, vroeg een kindje laatst. Ik heb nu een Wajong-uitkering, maar zou graag ink-model worden. De aanleiding was een slechte ervaring, maar nu ben ik blij met wat ik heb.”
