We moeten alert zijn op signalen van somberheid, eenzaamheid en angst bij jonge mensen die we kennen. Jongeren van nu verdienen het om ‘inhaaltijd’ te krijgen, in leren en werken en in het sociale leven. Een noodkreet!
‘Zelfdoding onder jongeren neemt toe’, kopt het Brabants Dagblad op 14 januari jl. Achter deze woorden schuilt zo veel verdriet. Bij alle mensen die een zoon of dochter verloren door zelfdoding. Of een vriend of vriendin, klasgenoot of collega. En ook zo veel verdriet bij deze jonge mensen die geen andere mogelijkheid meer zagen of zien dan een einde maken aan hun leven. De vader van één van ons gaf ons een wijze les mee: ‘Heb nooit een oordeel over mensen die een einde maken aan hun leven. Want hoe groot moet de eenzaamheid en het verdriet zijn geweest om zo’n besluit te moeten en kunnen nemen.’ Wij geven deze wijze les door.
Patronen
Op de dag dat deze schokkende cijfers gepubliceerd werden, sprak minister van voortgezet en hoger onderwijs Dijkgraaf, over de mentale druk bij studenten en jongen mensen, die in deze jaren van corona alsmaar toeneemt. Steeds meer onderzoeken tonen dit aan.
In 2020, nog voor corona, bleek uit ‘psychologische autopsies’ onder nabestaanden van jongeren die in 2017 suïcide pleegden dat er patronen te herkennen zijn. Onder leiding van hoogleraar kinder- en jeugdpsychiatrie Arne Popma werden patronen geconstateerd. Bij meisjes vaak is sprake van onzekerheid en perfectionisme, terwijl ze voor de buitenwereld ‘ideale meisjes’ leken. Jongens bleken vaak moeilijk of geen aansluiting te vinden bij leeftijdsgenoten en docenten, mede op basis van een contactstoornis.
Keihard teruggeworpen
Corona en de uitgebreide vrijheidsbeperkingen maken veel problemen en risico’s scherper. De noodgedwongen kleine wereld is funest voor spanningen en rusteloosheid. Voor jonge mensen is de kleine wereld nog eens extra belastend. In de leeftijd waarin je mag en moet leren van het leven door te feesten, vrienden te maken, fouten te maken en op onderzoek te gaan, word je keihard terug geworpen op je eigen kracht. Die dan nog volop in ontwikkeling is. Terwijl we allemaal sociaal contact zo broodnodig hebben om wijzer te worden, liever te worden, stoerder te worden en je eigen weg te vinden.
Wij zijn in de leeftijd dat we alle fouten van de wereld gemaakt hebben, en veel geluk en verdriet hebben leren kennen. We hebben de rekening hiervoor betaald hebben of betalen die nog. Een grote rijkdom.
We hebben ook alle drie jongvolwassen kinderen, die we alle liefde en kansen gunnen. Wij hebben elkaar een aantal jaren geleden gevonden vanuit het gevoel en de overtuiging dat voor àlle kinderen en jongeren liefde en de rechten van het kind voorop moeten staan, meer dan welke andere wetgeving dan ook. Kinderen verdienen het thuis en daarbuiten gestimuleerd te worden een goed mens te kunnen worden. Vanuit onze eigen werkvelden in het openbaar bestuur, primair onderwijs en jeugd- en gezinshulpverlening werken we dan ook vol vertrouwen samen om het allerbeste voor kinderen, jongeren en gezinnen te doen. Onder andere gericht op mentaal welzijn jongeren en op voorkomen van grote problemen in gezinnen. Dagelijks zien we kinderen en jongeren die ‘worstelen’.
Alert zijn
Wij roepen het OMT en het kabinet op om in het coronabeleid zonder voorbehoud voor het belang van kinderen en jongeren te kiezen. De grens is bereikt van hoe je jonge mensen kunt beperken te leven en te leren. Laat de mentale gezondheid van jongeren minstens net zo zwaar wegen als het belang van de druk in de ziekenhuizen.
Wij moeten ons realiseren dat de jonge mensen van nu het verdienen om ‘inhaaltijd’ te krijgen. In leren en werken en in het sociale leven. En we moeten alert zijn op signalen van somberheid, eenzaamheid en angst bij jonge mensen die we kennen. Niet alleen bij onze eigen kinderen, ook bij de vrienden van onze kinderen, bij de jongeren in de buurt, bij onze studenten, bij de jongeren in de jeugdhulpverlening. Bij alle jongeren dus. We hebben met elkaar de grote verantwoordelijkheid om met alles wat we weten te erkennen, te steunen en te helpen. Die hebben wij, die heeft u, de lezer, en die hebben gemeenten, het kabinet en het OMT. Niets doen, niet weten, bagatelliseren en wegkijken van de problemen van jongeren is geen optie.
Marcelle Hendrickx, wethouder jeugd, onderwijs en cultuur Tilburg
Carin Zandbergen, voorzitter College van Bestuur Xpect Primair Tilburg
Lian Smits, bestuurder van Sterk Huis, jeugdzorg en vrouwenhulpverlening in Hart van Brabant en West- Brabant Oost
