Hoe gaan wij bij Sterk Huis om met de coronacrisis? Onze medewerkers bloggen de komende weken over hun ervaringen in deze bijzondere tijd. Vandaag is Kristel Zijlmans van de groep Montreal aan het woord. Kristel werkte bij Juzt, wat sinds 1 april is overgenomen door Sterk Huis. Kristel licht toe hoe de coronatijd lijkt op het dagdagelijks leven van de jongeren op onze groepen.
“Werken ten tijde van een crisis! Het is voor ons, voorheen medewerkers van Juzt, niet echt nieuw. We mogen wel zeggen dat we de afgelopen jaren al aardig gewend zijn geraakt aan het werken in een crisissituatie. Waarin een onduidelijk perspectief, geduld hebben en vertrouwen op een goede afloop tot de dagelijkse gang van zaken zijn gaan behoren. Daarnaast zijn de termen “richtlijnen en maatregelen” nou ook niet echt vernieuwend voor ons allen. We werken tenslotte binnen de jeugdzorg. Kortom, deze coronatijd verandert niet al teveel aan het gevoel wat er al was…machteloosheid.”
Machteloosheid maakt plaats voor opluchting
“Maar… ondertussen is het 1 april geworden. Zijn de Laanzicht-groepen Montreal en Lima onderdeel geworden van Sterk Huis en wij, als medewerkers, hebben weer perspectief. Ons geduld is beloond en het begint al aardig te lijken op een goede afloop. Het gevoel van machteloosheid maakt langzaam plaats voor een gevoel van opluchting en dankbaarheid. Onze onzekere periode is achter de rug. We kunnen weer gaan bouwen.”
“En dat allemaal midden in de coronatijd. Een vreemde tijd, een eigenaardige tijd waarin we vaak een eigenaardig gevoel hebben. Rusteloos, ongemakkelijk, onveilig, onheilspellend. Als ik nadenk over de coronatijd en wat dat met de gevoelens en gedachten van mensen doet, dan kom ik automatisch uit bij onze jongeren. De jongeren van leefgroepen Lima en Montreal. De leefgroepen op Laanzicht, in Teteringen.”
Crisistijd
“De coronatijd is voor onze jongeren niet echt anders dan de rest van hun leven. Toegegeven, ze hoeven niet iedere ochtend, door weer en wind, naar school te fietsen. Maar kunnen, net als de rest van Nederland, via de laptop school volgen. Ze zijn in deze coronatijd op dit gebied, voor één keer, wel één met alle andere jongeren van het land.
Daarnaast heeft de coronatijd verdacht veel overeenkomsten met het leven van de jongeren waar wij mee werken. Een onduidelijk perspectief, je ouders niet mogen of kunnen bezoeken, geduld wat op de proef wordt gesteld, je vrijheid in handen leggen van een groep mensen die er verstand van hebben. Allemaal overeenkomsten tussen de coronatijd en het leven van jongeren op leefgroepen of behandelgroepen binnen de jeugdzorg.”
Het leven gaat door
“Voor onze jongeren gaat alles gewoon door. Ze zijn flexibel, veerkrachtig, meewerkend en zelfs oplossingsgericht. Ze zijn creatief en hoopvol. Ze laten vertrouwen zien in ons, pedagogisch medewerkers. Voor onze jongeren gaat alles gewoon door. Examenkandidaten krijgen te horen dat ze geslaagd zijn. De eerste tegen wie ze dat heuglijke feit kunnen vertellen is een onbekende invaller. Jongeren die jarig zijn, vieren hun verjaardag op de groep, zonder familie, zonder vrienden. Een jongen van 17 jaar wordt vader. De pedagogisch medewerker brengt hem naar het ziekenhuis om zijn pasgeboren kleine voor het eerst te zien. Voor onze jongeren gaat alles gewoon door, zoals het eigenlijk altijd al wel een beetje was.
Daarom leren wij, pedagogisch medewerkers, ook deze periode zo ontzettend veel van onze jongeren. Ze hebben hun hele leven al veel geduld, ze zijn bekend met een onduidelijk perspectief en ze weten hoe het voelt als je vrijheid wordt bepaald door een groepje mensen dat er verstand van heeft.
Wij zijn trots op onze jongeren. En wij zijn blij met Sterk Huis.”
