Bij Sterk Huis werken
Grote
broer-
figuur
Nick van Ewijk (29) werkt als jeugd- en gezinsprofessional
op de zelfstandigheidsgroep in Oosterhout
De schatkist op zijn arm verwijst naar zijn opa. Toen Nick klein was, kreeg hij iedere week vijf gulden van zijn opa en werd hem wijsgemaakt dat opa een schatkist in de kelder had. De kroon verwijst naar Nicks moeder, zíjn Queen. Het schip verwijst naar vrijheid. En zo heeft Nick nog meer tattoos met een verhaal. “Je hebt vaak meteen een gesprek met de jongeren, ze vinden het interessant. Maar ik vind de jongeren juist interessant: wat hebben zij te vertellen?”
Nick biedt op zijn werk graag een luisterend oor. Zijn woorden weegt hij zorgvuldig af. “Wat wil ik meegeven aan iemand en hoe bereik ik dat het beste? Ga ik nu even doorpakken of losser het gesprek in?” Voor Nick is het een kwestie van zijn intuïtie volgen.
Van huis uit
Na een kortstondige, maar passievolle voetbalcarrière, afronding van de studie Human Resource Management en een korte loopbaan in de recruitment (ín driedelig pak) wist Nick al gauw: dit is allemaal niks voor mij. Veel geld verdienen, een mooie auto rijden, een duur huis kopen: het gaf hem weinig voldoening. “Je gaat die kant mee op, omdat je denkt dat het zo hoort, maar het was te oppervlakkig voor mij. Ik dacht vaak terug aan mijn afstudeerstage bij Kringloopbedrijf La Poubelle, waar ik een jaar als begeleider rondliep. Zoiets moet het zijn, iets sociaals en zachts. Dat heb ik ook van huis uit meegekregen. Mijn moeder werkte twintig jaar als begeleider op de behandelgroep Prinsenhoeven van Sterk Huis en stapte daarna over naar de Raad voor de Kinderbescherming. Mijn vader werkte bij de Penitentiaire Inrichting (PI) Vught.”
Gelukkige kinderen
Nick gooide het roer om. Hij begon zijn eigen bedrijf in studiebegeleiding en volgde een cursus tot faalangsttrainer. “Het helpen van kinderen was supermooi. Hoge cijfers boeiden mij niet, als die kinderen maar gelukkig waren. Omdat ik niet helemaal kon rondkomen van dit werk, begon ik daarnaast als zelfstandig pakketbezorger voor bedrijven. Dit heb ik vijf jaar gedaan, maar toen begon het weer te kriebelen. Ik wist dat ik meer te bieden had. Via-via kwam ik in aanraking met Sterk Huis. Het balletje ging toen snel rollen. In september kreeg ik de kans om bij Sterk Huis te starten met een werk-/leertraject. Ik werk nu vier dagen per week op de locatie Ridderstraat in Oosterhout, waar ik in teamverband negen jongeren naar zelfstandigheid begeleid. Dit combineer ik de komende vier jaar met de opleiding Social Work in Den Bosch.”
Yo, je mag er zijn.
“Ik voel me hier als een vis in het water. Binnen Sterk Huis mag je zijn wie je bent. Ik mag mijn zachte kant laten zien. Dat is voor mij rustgevend en comfortabel en daarmee kan ik de jongeren ook uitnodigen om open te zijn. Ik wil jongeren stabiliteit meegeven, een gevoel van yo, je mag er zijn. Streef je eigen geluk na. ‘Moeten’ is een dooddoener voor mij. ‘Ik wil’, daar draait het om. Als mens kan je veel betekenen voor een ander. Dat zit ’m in de kleinste dingen. Een van de jongeren was laatst aangenomen voor een baan. Dan sta ik mee te juichen: Goed bezig kerel, ik ben supertrots op je.”
Onvoorwaardelijke liefde
“Op de groep ben ik een soort grote broer-figuur. Daar hoort voor mij ook een stukje onvoorwaardelijke liefde bij, wat ik van mijn moeder heb meegekregen. Ik zeg vaak tegen de jongeren: Weet dat ik er voor je ben. Als jij ’s nachts ergens in paniek staat, kom ik meteen. Mijn stijl is om het contact op te zoeken via sport of spel. Dan gaan we samen fitnessen, gamen of voetballen. De mooie gesprekken volgen dan vanzelf.”
In de voetsporen
Nick: “Ik krijg de vrijheid om mijn eigen aanpak te kiezen. Tegelijkertijd doen we het samen, collega’s verliezen elkaar niet uit het oog. Tijdens de evaluatiemomenten wordt altijd gevraagd hoe het met mij gaat, wat mij blij maakt. Je wordt echt gezien, in je waarde gelaten en ook volop uitgedaagd. Je kan jezelf hier blijven ontwikkelen en doorgroeien. Voor mij is de cirkel rond. Bij Sterk Huis ben ik in de voetsporen van mijn moeder getreden.”
Rebelse
wijsheid
Julia Meenk (32) werkt als mentor Alleenstaande Minderjarige Vreemdelingen (AMV) in Mierlo
Toen Julia in haar eentje de Santiago de Compostella liep, wist ze het zeker: ik ga het doen, ik ga de stap maken naar de hulpverlening. “Ik was fotograaf en zag het landschap alleen nog maar door de lens van mijn camera. Ik wilde de wereld weer door mijn ogen zien, nieuwe dingen ontdekken, meer diepgang, doorgroeien. In de fotografie had ik alles eruit gehaald voor mezelf. De hulpverlening heeft altijd al mijn aandacht getrokken. Nu was het tijd om die move te maken.”
Julia werkte al jaren als senior-fotograaf bij een bedrijf gespecialiseerd in vastgoedpresentaties. Daarnaast maakte ze vrij werk met een grote interesse voor noir fotografie, een oude filmstijl in contrastrijk zwart-wit. Ook verdiepte ze zich in portretfotografie en rouwfotografie. “Diepgang en het in beeld brengen van persoonlijke verhalen van mensen, dat paste bij mij.”
Carrièreswitch
Daar ligt meteen de link naar hulpverlening. “Na de middelbare school had ik al twijfels: ga ik de creatieve kant op of kies ik bijvoorbeeld voor de opleiding Toegepaste Psychologie? Ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze voor fotografie, het heeft me veel gebracht, maar nu was ik toe aan iets nieuws. Naast mijn werk als fotograaf rondde ik onlangs al de opleiding Neuro Linguïstisch Programmeren (NLP) af, waarbij je je verdiept in onbewuste breinprocessen. Dit smaakte naar meer. Tijdens mijn reis naar Santiago de Compostella hakte ik uiteindelijk de knoop door: die carrièreswitch gaat er komen.”
Liefde en passie
Alsof het zo moest zijn, kwam Julia bij thuiskomst de vacature van Sterk Huis tegen voor mentor AMV (Alleenstaande Minderjarige Vreemdelingen) in Mierlo, een nieuwe en langdurige opvang voor Oekraïense jongeren in de leeftijd van 16 tot 24 jaar. “Ik had sowieso al de wens om iets voor vluchtelingen te gaan betekenen, dus was meteen enthousiast. De sollicitatie was leuk en bijzonder. Samen met het teamhoofd, de groepsleider en andere sollicitanten hebben we gezellig in het zonnetje gekletst. Ze zochten vooral nieuwe collega’s met mensenkennis en liefde en passie voor het vak. Een achtergrond in de jeugdzorg was geen noodzaak.”
Geen cliché
De wens van Julia kwam uit. Sinds september werkt ze fulltime als mentor AMV in Mierlo. Daarnaast volgt ze de Master NLP en de komende vier jaar ook de opleiding Social Work in Eindhoven. “Het is even heel druk”, lacht ze, “maar vooral ontzettend leuk. Ik vond het altijd zo’n cliché als mensen zeiden: ik ga iedere dag met plezier naar mijn werk. Meen je dat echt, dacht ik dan. Maar het kan gewoon! De mentaliteit bij Sterk Huis is heel prettig. Er heerst een rebelse wijsheid, daar hou ik van. Ze kijken per project, gemeente of situatie wat het beste is voor de jongeren waarmee ze werken. Hoe mooi is dat.”
Eigenheid
Julia: “Ik begeleid nu zelf een team van negen jongeren. Dat is heel interessant. Ik creëer mijn eigen aanpak. Vanuit een open, warme en geïnteresseerde blik stimuleer ik de jongeren in het ontwikkelen van hun eigenheid en het durven zijn wie ze zijn. Ook mijn fotografie-skills komen van pas en hoop ik ooit verder in te gaan zetten in de vorm van creatieve therapie. Veel jongeren kunnen nog niet naar school, omdat er nog geen plek is, maar ze hebben wel behoefte aan een daginvulling. De jongeren die interesse hebben in fotografie geef ik bijvoorbeeld de opdracht: maak een collage waarin je laat zien wat jou jóú maakt.”
Nieuwe energie
“Wat de toekomst me verder brengt? Geen idee, er zijn volop kansen en mogelijkheden om door te groeien binnen Sterk Huis. Voor nu geeft het werken met deze jongeren me veel voldoening en nieuwe energie. Ik leer elke dag weer bij. Tijdens mijn werk en opleiding ga ik rustig verder onderzoeken wat bij me past en welke kant ik ooit nog op wil. Ik kijk ernaar uit!”
Kleine,
grote
gesprekken
Geert-Jan van den Besselaar (46) werkt als assistent jeugd- en gezinsprofessional op behandelgroep Prinsenhoeven in Tilburg
Als je opgroeit in hartje ’s-Hertogenbosch, is de kans groot dat je je eerste bijbaantje in de horeca vindt. Zo ging het ook bij Geert-Jan. Hij rolde steeds verder het horecaleven in, volgde de opleiding tot kok en werd uiteindelijk souschef. Maar in de keuken sta je ver weg van de mensen. Geert-Jan miste het sociale contact en ging het nachtleven in als barkeeper. “Als je achter de bar staat, ben je een sociaal werker. Je krijgt levensverhalen te horen waar je u tegen zegt. Daar pluk ik nu de vruchten van.”
Vanuit de horeca belandde Geert-Jan later in de beveiliging. Van horeca tot evenementen en stadskantoren, overal was hij als beveiliger te vinden. Zo rolde Geert-Jan vervolgens ook de tbs-wereld in als medewerker Zorg en Veiligheid bij GGzE in Eindhoven. “Daar draaide ik acht jaar mee op de gesloten groepen. Eerst bij de volwassenen en later bij de jeugd met een zwaar geestelijke stoornis en een PIJ-maatregel (schuldig aan een ernstig misdrijf).”
Tbs-wereld
“Ik bevond me van ’s ochtends tot ’s avonds tussen de cliënten op deze gesloten afdelingen om de rust te bewaren en te signaleren wat er speelde. Het belangrijkste doel was om de veiligheid van de behandelaars, verpleegkundigen en pedagogisch medewerkers te bewaken. De cliënten wilden en hoefden niets van ons, dus wij vingen alles op. Wij waren echt de oren en ogen van de behandelaars. Het was een mooi team. We hoefden elkaar maar aan te kijken en wisten meteen dat we aan de bak moesten. Je volgde gewoon je onderbuikgevoel: dit is niet oké, dus nú ingrijpen. De dag bestond vooral uit het voeren van sociale praatjes. Ik maakte graag wandelingen met de cliënten, zodat ze even hun hart konden luchten.”
Jongeren behoeden
Na deze gesloten afdelingen van dichtbij te hebben meegemaakt, ontstond bij Geert-Jan de drijfveer om jongeren juist te behoeden voor deze wereld. “Via mijn vrouw, die zelf bij Sterk Huis werkt als jeugd- en gezinsprofessional, kwam ik in gesprek met de teamleidster van de behandelgroep Prinsenhoeven in Tilburg, bedoeld voor jongeren van 14 tot 18 jaar. Dat klikte meteen. Na de andere kant van het plaatje te hebben gezien, waar jongeren ver over de schreef zijn gegaan, wilde ik jongeren hiervoor beschermen.”
Warm nest
Een mooi streven, dus werkt Geert-Jan sinds oktober als assistent jeugd- en gezinsprofessional op de behandelgroep Prinsenhoeven in Tilburg. Een baan van 28 uur die hij de komende vijftien maanden combineert met de versnelde opleiding Social Work niveau 4 in Utrecht. “Ik ben echt nog leerling, maar heb al wel een baan binnen Sterk Huis. Een prachtige combi. Ik ben met open armen ontvangen bij Sterk Huis. Het voelt als een warm nest. Prinsenhoeven bestaat uit oude en nieuwe collega’s. Samen vormen we een nieuw team en gaan we iets moois neerzetten voor de jongeren. Als zij zien dat er een sterk team staat, voelen zij zich ook prettiger en veiliger.”
Huiselijkheid
Hoewel Geert-Jan nog in opleiding is, verloopt het contact met de jongeren al heel vanzelf. “Ze zoeken me op, nemen me in vertrouwen, komen hun hart luchten. Het gaat om die kleine, grote gesprekken. Vaak vraag ik of iemand even boodschappen mee gaat doen, dan heb je weer ander contact met elkaar. Of ik neem de jongens, die het liefst de hele dag op hun kamer gamen, mee naar de sportschool. Ik denk dat ik rust uitstraal en toegankelijk ben voor de jongeren. Het hoeft niet altijd serieus. Je moet ook laten zien dat je plezier hebt in je werk, grapjes uithalen. Juist als je een beetje buiten de lijntjes kleurt, creëer je een stukje extra huiselijkheid voor de jongeren.”
Sociale basis
Geert-Jan: “Ik vertrouw erop dat ik mijn eigen manier van werken ga vinden, met de tips en tricks van collega’s, school en Sterk Huis. Het belangrijkste wat ik jongeren wil meegeven is een stevige sociale basis in het leven, aangezien de maatschappij steeds verder verhardt. Een mens blijft altijd groeien, ikzelf ook. Binnen Sterk Huis krijg ik daar alle ruimte voor.”
Levensvisies
‘verkopen’
Besar Krasniqi (36) werkt als mentor AMV in Mierlo
Van de harde sales-wereld naar de zachtere wereld van de jeugdzorg. Besar maakte de overstap, mede dankzij zijn moeder die hem al jaren stimuleerde deze kant op te gaan. In 1993 vluchtte de toen zevenjarige Besar samen met zijn ouders en broertje vanuit Kosovo naar Nederland. “Ik heb nog steeds contact met mijn begeleiders van toen, de mensen die samen met mij voetbalschoenen kochten en mij inschreven op school. Nu is het mijn beurt om van betekenis te zijn.”
Eerlijk is eerlijk: de overstap van commercie naar jeugdzorg is best even wennen voor Besar. “Het is allemaal wat softer”, omschrijft hij. “Het gaat er minder snel en hard aan toe. In het begin had ik weinig geduld, dan dacht ik: poeh, mijn tactiek werkt niet. Maar inmiddels heb ik geleerd dat je niks kan sturen of forceren, de motivatie moet vanuit de jongeren zelf komen. Soms is een zesde of zevende gesprek nodig om stappen te maken. Die kleine groei is ook mooi.”
Sales-pitches
Besar moest zijn resultaatgerichte karakter temperen, maar heeft nog genoeg andere skills om in te zetten. “In de zorg kan ik ook sales-pitches houden. Ik verkoop hier geen producten, maar levensvisies. Ik geef de jongeren mee dat ze alles kunnen bereiken wat ze maar willen. Hard werken wordt uitbetaald in Nederland. Dus doe je best: ga ’s nachts slapen in plaats van overdag, kom je afspraken na, zorg dat je op tijd bent, wees eerlijk.”
A hard nut to crack
Besar windt er geen doekjes om, hij zegt waar het op staat. In september startte hij bij Sterk Huis als mentor AMV (Alleenstaande Minderjarige Vreemdelingen) in Mierlo, een langdurige opvang voor Oekraïense jongeren van 16 tot 24 jaar. Daar kreeg Besar al snel de bijnaam ‘a hard nut to crack’, een harde noot om te kraken, vanwege zijn doortastende, felle en soms rauwe aanpak en het niet uit de weg gaan van moeilijke onderwerpen. Dat zijn stijl aanspreekt, is zeker. “Ik heb al snel een mooie band opgebouwd met iedereen.”
Ik leefde mezelf
“Dit is de eerste baan waarbij ik niet het gevoel heb dat ik naar mijn werk ga. Eerder zat ik de hele dag in de auto van afspraak naar afspraak, de telefoon aan mijn oor geplakt. Ik werd geleefd. Of eerder: ik leefde mezelf door alle targets die ik wilde halen. Ik begon op mijn zestiende in de sales, eerst in dienst en later als zelfstandig ondernemer, onder meer in de verkoop van energie. En toen kwam dit op mijn pad. Mijn moeder werkte vanuit Stichting Het Vergeten Kind als vrijwilliger bij deze opvanglocatie.”
Herinneringen
Toen Sterk Huis ook aansloot bij deze locatie in Mierlo, stapte Besar mee in. “Ik ben zelf als kind gevlucht. Het was 1993 toen ik als zevenjarige in Nederland aankwam in een asielzoekerscentra. Ik herinner me alles nog goed: van de eerste dag in Nederland tot de dagelijkse wandelingen naar het eetgebouw. Het terrein was net een megagrote camping. Ik miste mijn familie in Kosovo, maar vond afleiding in het spelen met de andere kinderen op het terrein.”
Eigen basis
“De zorg heeft altijd mijn interesse gehad. Daarom heb ik ooit mijn propedeuse Toegepaste Psychologie behaald. Maar een papiertje is niet het belangrijkste in dit werk. Het gaat erom wat je te bieden hebt als persoon. Je hoeft me niet te leren wie ik als mens moet zijn, hoe ik een band moet opbouwen met iemand, welke tips ik jongeren moet geven voor een zelfstandig leven. Ik werk vanuit mijn eigen basis, passie en ervaringen.”
Supporten
Besar blijft altijd een verkoper. “In de sales is de regel dat je maximaal dertig procent praat tijdens je verkoopgesprek. Die regel hanteer ik nu ook. Ik stel gewoon een paar open vragen en laat de jongeren zelf nadenken over de antwoorden. Soms nemen ze iets van mij aan, maar de beste verkooptruc is om ze zelf aan het denken te zetten en te laten bepalen wat ze willen in het leven. Alleen dan wordt het een succes. Ik sta klaar om de jongeren daarin te supporten.”