Dilans zoon betekent alles voor haar. Om hem en zichzelf een beter leven te geven, scheidt ze zeven jaar geleden van haar ex-man. Hij dronk tijdens hun huwelijk veel alcohol en zorgde daarmee voor grote spanningen in het gezin. Dilan besluit uit het huwelijk te stappen. Dat verandert alles. “Mijn ex-man is mijn huis binnengedrongen en heeft mij neergeschoten. Voordat ik buiten bewustzijn raakte heb ik heel bewust mijn laatste adem uitgeblazen. Ik was ervan overtuigd dat ik zou sterven.”
Een nieuwe relatie
“Mijn ex-man en ik zijn bijna dertig jaar geleden naar Nederland gekomen, samen met zijn familie. Mijn eigen familie woont nog in Irak. Ons huwelijk was niet goed. We hadden veel problemen vanwege zijn alcoholmisbruik. Ik besloot op een gegeven moment dat ik uit het huwelijk moest stappen, voor mijzelf en mijn zoon. De scheiding was niet makkelijk en toen ik vlak na de scheiding een nieuwe relatie kreeg, ging het mis. De familie van mijn ex waren er fel op tegen. Ze eisten dat mijn zoon en ik ons huis zouden verlaten en dreigden daarbij met de dood.”
‘Ze eisten dat mijn zoon en ik ons huis
zouden verlaten en dreigden daarbij met de dood’
Geen hulp
“Ik ben meteen hulp gaan zoeken bij de politie en Veilig Thuis, maar zij namen mij niet serieus. Ze zeiden dat ik mijn ex-man maar gewoon buiten de deur moest houden. Ze hebben het gevaar niet goed ingeschat. Dat vind ik heel erg, want misschien had dit allemaal wel voorkomen kunnen worden wanneer ik meteen hulp had gekregen. Ondertussen gingen de bedreigingen door en op een dag is hij mijn huis binnengedrongen met een vuurwapen. Toen heeft hij mij neergeschoten. Gelukkig was mijn zoon niet thuis.”
Samen zijn
“Het is een wonder dat ik het heb overleefd. Zodra ik het ziekenhuis uit kon, ben ik daar weggegaan. Ik voelde mij niet veilig en ik wilde bij mijn zoon zijn om hem te beschermen. Na mijn ziekenhuisopname kon terecht bij een vrouwenopvang, maar daar kon ik niet samen met mijn zoon opgevangen worden. Sterk Huis heeft zich toen over mij ontfermd en een plek voor ons samen geregeld. Ze hebben zich er echt hard voor gemaakt dat ik mijn kind bij mij kon hebben. Op het begin moesten er provisorisch twee slaapplekken worden ingericht. Maar dat maakte mij niks uit. Ik wilde gewoon veilig zijn en mijn zoon bij me hebben, dat was voor mij het enige dat telde.”
‘Ik wilde gewoon mijn zoon bij me hebben,
dat was voor mij het enige dat telde.’
Waarom?
“Ik vond die eerste periode bij Sterk Huis heel zwaar. Ik sliep slecht en had veel nachtmerries. Mijn zoon was ontzettend in de war en begreep niet waarom zijn vader ons dit had aangedaan. Ik wilde zelf voor mijn zoon zorgen en weinig zorgtaken uit handen geven, maar moest zelf ook nog herstellen van de verwondingen. Ik heb namelijk blijvende schade aan mijn hand en schouder overgehouden aan de aanslag, die zullen nooit meer normaal functioneren. Ik ben een zelfstandige vrouw en vind het moeilijk om hulp te accepteren. Soms stond ik stiekem in mijn eentje te huilen onder de douche. Dan zette ik de douche heel hard aan zodat mijn zoon niets zou merken.”
Een nieuw leven
“Maar ook al was het soms moeilijk, we waren in ieder geval veilig bij Sterk Huis. Ik heb het hier altijd heel fijn gehad. Bij Sterk Huis ben je fysiek veilig, maar de begeleiders kijken bijvoorbeeld ook hoe ze iedere kamer zo huiselijk mogelijk kunnen aankleden. We hebben allemaal traumatherapie gekregen en mijn zoon zelfs speciale muziektherapie. Zo heeft hij kunnen werken aan zijn veerkracht. We worden nu geholpen met het vinden van een veilige leefomgeving, zodat we een nieuw leven kunnen opbouwen. Dat is helaas niet makkelijk en heeft tijd nodig. Die onzekerheid vind ik soms wel moeilijk en mijn zoon ook. Hij vraagt mij vaak wanneer we naar het nieuwe huis gaan en wanneer hij weer naar school kan. Ik wil hem altijd een goed en eerlijk antwoord geven, maar die antwoorden heb ik nu niet.”
‘Ook al was het soms moeilijk, we waren in ieder geval veilig bij Sterk Huis.’
Vooruit kijken
“Tegen andere vrouwen die te maken hebben met eergerelateerd geweld zou ik willen zeggen: bescherm jezelf en zoek hulp. Je moet soms lastige keuzes maken om jezelf in veiligheid te houden. Het geluk van mijn zoon is het allerbelangrijkste. Hij is nu veilig en ik kan positief uitkijken naar de toekomst. Het kan vanaf hier alleen nog maar beter worden. Ik kijk ernaar uit om een nieuw leven op te bouwen, al vind ik het ook spannend om nieuwe mensen te leren kennen. Het zal nog wel even duren voordat ik mensen weer vertrouw. Maar ik moet door, voor mijn zoon en voor mijzelf. Als je constant achterom blijft kijken, kom je niet vooruit.”
