Gabrielle (38) is hulpverlener én pleegmoeder. Ze werkt bij Sterk Huis als ambulant jongerenhulpverlener en cliënttrainer. “Ik help gezinnen om kinderen thuis te laten wonen. Paradoxaal, hè? Want thuis zorgen mijn man en ik voor twee pleegdochters. Soms is het niet anders, dan is thuis wonen geen optie voor het kind.”
We spreken Gabrielle in de LocHal in Tilburg. Het is een dag waarop ze werk, gezin en mantelzorg moeiteloos lijkt te combineren. “Het is allemaal geen sprookje,” zegt ze nuchter. “Maar dat maakt het niet minder waardevol.”
“Pleegzorg was niet mijn idee”
“Dat denken mensen vaak wel,” zegt Gabrielle. “Omdat ik in de hulpverlening werk. Maar het was mijn man die ooit thuiskwam met een krantenknipsel over pleegzorg. Toen was onze zoon drie.” Ze werkte destijds bij vrouwenopvang De Bocht. “Daar zie je hoe ingewikkeld het leven kan zijn. Waar het kan, horen kinderen bij hun ouders. Maar soms is tijdelijke opvang nodig. Zodat ouders kunnen ademhalen. En in het uiterste geval kunnen kinderen niet meer terug naar huis.”
Gabrielle en haar man Serge doorliepen het volledige traject om pleegouders te mogen worden. Ze boden zich aan voor crisisopvang. Hun eerste pleegkind bleef twee jaar. “Een jongen van negen. Hij kon uiteindelijk terug naar zijn moeder. Daarna wilden we op adem komen, en ook ons zoontje verwerkingstijd geven.”
Crisisplaatsing van twee zusjes
In 2017 ging de telefoon opnieuw. Het ging om een crisisplaatsing van twee zusjes, van zes en acht jaar oud. “Op donderdag werden we gebeld, en op dinsdag kwamen ze al. Ze werden, op last van de rechter en op dat moment nog zonder medeweten van de moeder, uit school geplukt.”
Gabrielle en Serge regelden in het weekend voor ze kwamen – met hulp van vrienden en familie -de inrichting van de slaapkamers, een kast met kleding en leuk speelgoed. “De jongste leek relaxed toen ze aankwam. De oudste kwam gillend en huilend binnen. Je voelt: we hebben alles praktisch geregeld, maar emotioneel heb je nog geen band met elkaar. Wij waren er helemaal klaar voor, maar onze liefde voelde toen nog onveilig voor haar. Dat brak mijn hart.”
“Ik zakte door de grond”
De situatie raakte Gabrielle diep. “Ik heb in mijn werk altijd keuzes gemaakt in het belang van het kind. Maar nu voelde ik het als pleegmoeder. Je weet ineens hoe het is om tegenover een hulpverlener te zitten. En om clichézinnen aan te moeten horen. Ik dacht: heb ik dat in mijn rol ook ooit zo gedaan? Ik zakte door de grond.”
“Aanpassen of opdonderen”
De eerste weken waren pittig. “Driftbuien, hysterisch gedrag, en je ziet de wanhoop in de ogen van het kind. Je moet voorbij de boosheid kijken, maar je bent zelf ook een mens.” Gabrielle en Serge boden structuur en veiligheid. “Onze normen en waarden moesten we soms bijstellen, en dat was niet altijd makkelijk. Ze waren grof opgevoed. Teksten als ‘Stop, hou op’ kwamen niet aan. Maar duidelijke taal, soms wat steviger, begrepen ze wél. Dat leverde een paar gevleugelde uitspraken op bij ons thuis, waar we nu samen om moeten lachen.”
“Wanneer doen jullie ons weer weg?”
Waarom ze volhouden? Gabrielle is duidelijk: “Omdat we willen dat ze een perspectief en een goede toekomst hebben. Dat we later kunnen zeggen: we hebben er alles aan gedaan. In het begin vroegen ze: ‘Wanneer doen jullie ons weer weg?’ Dat hakt erin. Dan weet je: opgeven is geen optie.”
“Je laat een gezin achter”
De ervaring als pleegouder heeft haar werk veranderd. “Ik zie de worstelingen beter. Hulpverleners gaan naar huis, maar je laat een gezin achter. Dat besef is er nu veel sterker.”
Ze pleit voor meer realisme. “Minder clichés, meer erkenning. Pleegzorg is geen sprookje, maar het maakt wél verschil.”
“Het is oké”
Inmiddels zijn ze acht jaar verder. De meiden zitten vol in hun pubertijd, hun zoon nog vlak ervoor. Opnieuw tropenjaren. “We blijven ons inzetten voor ons samengestelde gezin. We hebben al zoveel geïnvesteerd. En we willen dat ze weten: het is oké. Wij zijn er.”
Dit artikel publiceren we in de Week van de Pleegzorg – 29 oktober t/m 5 november 2025
